pluskiewicz.blogspot.com

Wyniki przedstawiam poniżej, nie są niestety dla nas zbyt optymistyczne.
Wśród stażystów za nami są tylko absolwenci uczelni w Białymstoku, ale trzeba zauważyć, że poziom był dość wyrównany. Tylko 6 punktów dzieli absolwentów CM UJ od naszych absolwentów, ale absolwenci z Białegostoku są już 6 punktów z nami.
Nieco lepiej jest dla lekarzy z prawem wykonywania zawodu, za naszymi absolwentami znaleźli się młodzi lekarze ze Szczecina, Lublina, Łodzi oraz Białegostoku. W tej grupie różnice między najlepszymi i najsłabszymi była wyraźniejsza (18 punktów). My do liderów tracimy 8 punktów.
Jutro zaprezentuję wyniki młodych dentystów.

Najważniejsza, w mojej opinii, sprawa minionego miesiąca dotyczyła przetargu na firmę PR dla uczelni. Ogromne zainteresowanie mierzone liczbą wejść, a przede wszystkim ilość komentarzy pokazują, że nie ma zgody na takie działania. Pogląd, że te pieniądze zostaną zmarnowane jest powszechny. Czy głos „ludu” ma jakiekolwiek znaczenie dla osób sprawujących władzę?
To się okaże, osobiście jestem pesymistą…władza zawsze wie lepiej…a mizeria w licznych miejscach uczelni trwa…
Ta sprawa okazała się ważna tak dalece, że uważałem, że należy podjąć próbę odwrócenia biegu spraw i zaniechać w ogóle planowanych działań PR. W tym celu przygotowałem list do Pani Rektor, który wręczyłem Jej osobiście 20 września, a następnie opublikowałem na blogu. Pani Rektor po zapoznaniu się z treścią pisma stwierdziła, że nie zgadza się z moim apelem, stwierdzając jednocześnie, że na posiedzeniu Kolegium Rektorsko-Dziekańskiego szeroko dyskutowano problem kształtowania wizerunku uczelni. To gremium, zgodnie z opinią Pani Rektor, jednoznacznie popiera podjęte działania by wizerunek uczelni kreowała firma zewnętrzna. Warto się zatem zastanowić skąd tak rozbieżne poglądy władz oraz społeczności akademickiej. 46 komentarzy daje niezły pogląd o zapatrywaniach komentujących. Nie negując prawa do różnych ocen, nie sposób nie dostrzec, że dwubiegunowość oceny, nazwijmy ją „społecznej” oraz stanowiska władzy jest zdumiewająca. W mojej opinii to dokumentuje wyalienowanie władzy, pokazuje, że jej zrozumienie potrzeb i oczekiwań społeczności akademickiej oscyluje wokół zera. To bardzo niepokojące zjawisko, gdyż jego efektem coraz większy rozdźwięk między ogółem pracowników oraz władzami uczelni. Stereotyp „My” i „Oni”, rodem z czasów PRL-u trwa nadal, co więcej, utrwala się coraz bardziej.
Wrzesień był okresem dużej aktywności Czytelników, którzy nadesłali łącznie 102 komentarze dotyczące różnych tekstów za co serdecznie dziękuję.

Dziś odbyło się pierwsze posiedzenie Senatu w roku akademickim 2010/2011. Było relatywnie krótkie, ale parę spraw wymaga uwagi. Nim przejdę do ich omówienia najpierw chciałbym poruszyć kwestię fundamentalną. Otóż pod koniec posiedzenia Dziekan Wydziału Lekarskiego z Oddziałem Lekarsko-Dentystycznym Prof. dr hab. n. med. W. Król, wyrażając stanowisko władz uczelni kategorycznie stwierdził, iż posiedzenia organów kolegialnych uczelni, jak Senat lub Rada Wydziału to spotkania zamknięte wobec czego niedopuszczalne jest upublicznianie poruszanych kwestii. Ta uwaga, myślę, była jednoznacznie skierowana do mnie; od dawna przedstawiam na blogu interesujące dla społeczności akademickiej, w mojej opinii, fragmenty posiedzeń. Co więcej, uważam to za swój obowiązek, w końcu zostałem w demokratycznym trybie wybrany do pracy w Senacie przez członków mojej rady wydziału. Senat i Rada Wydziału to miejsca dyskusji, wymiany myśli, to tu powinny ścierać się nawet najbardziej przeciwstawne poglądy, zatem próba zamknięcia się w kręgu tylko członków tych organów to wezwanie do powrotu do systemu cenzury.
Jako człowiek o niezależnych i samodzielnych poglądach nie mam zamiaru wracać do realiów minionej epoki i informuję, że nadal będę opisywał wydarzenia w uczelni, bez przedkładania komukolwiek moich tekstów do cenzury prewencyjnej.
Chyba najważniejsza część posiedzenia dotyczyła stanowiska (protestu) Senatu dotyczącego planowanych przez rząd reform nauki i szkolnictwa wyższego oraz systemu opieki zdrowotnej czyli szpitali klinicznych. W kraju liczne gremia (np. Senaty) oraz organizacje (np. związki zawodowe) głośno protestują przeciw planowanym zmianom legislacyjnym. Oczywiście nie jest możliwe w paru zdaniach opisać, w jakim kierunku zmierzają reformy, a w najbliższym czasie postaram się na blogu opublikować te projekty ustaw wraz z dziś przyjętymi przez Senat uchwałami. Dopiero takie zestawienie daje szanse na pełną ocenę sytuacji.
Niemniej zdziwienie musi wywołać informacja uzyskana od Pani Rektor Prof. dr hab. n. med. E. Małeckiej-Tendery, że przedstawiciele KRAUM-u (Konferencja Rektorów Akademickich Uczelni Medycznych) nie uczestniczyli w tworzeniu tych regulacji prawnych. Jak to możliwe, o nas bez nas? Rząd wie lepiej?
Zapytałem się także o prace Komisji Historycznej w naszej uczelni uzyskując odpowiedź, że toczą się prace przygotowawcze do podjęcia właściwych kroków.
Przyjęliśmy także regulamin przyznawania nagród rektorskich, w którym poniesiono dolny próg wartości IF z 1 do 2 punktów dla nagród indywidualnych oraz z 2,5 do 4 dla wniosków zespołowych.
Niepowodzeniem zakończyła się próba podjęta przez dr hab. n. med. J. Bursę, który postulował by wrócić do ćwiczeń w oddziałach intensywnej terapii w studenckich grupach 3-osobowych (tak było dotąd). Według proponowanych zmian te grupy mają liczyć aż 5 studentów, co, wg opinii Senatora z Zabrza, w znaczący sposób wpłynie na obniżenie poziomu tych zajęć. Pani Rektor tłumaczyła taką zmianę koniecznością natury finansowej. Niestety nie zabrałem w tej sprawie głosu, ale dopiero poniewczasie przyszedł mi do głowy banalnie prosty sposób na wyjście z patowej sytuacji. Należy część skandalicznie wysokich zarobków Pani Kanclerz mgr B. Kuraszewskiej przeznaczyć na płace asystentów. Refleks mnie zawiódł, ale skoro dziś członkowie Senatu dowiedzieli się, że władze uczelni czytają mój blog, tą niecodzienną drogą kieruję apel, by ważąc dobro uczelni i prawidłowość prowadzenia dydaktyki, Pani Rektor natychmiast obcięła niebotyczne dochody Kanclerz i skierowała te środki tam gdzie są naprawdę potrzebne.

19 lipca pisałem o wynikach 39 konkursu o granty naukowe. Wynik pracowników naszej uczelni był niezły, szczególnie w odniesieniu do wcześniejszych edycji. Przypomnę, 14 projektów uzyskało finansowanie. Poniżej przedstawiam wyniki innych uczelni. Na tym tle plasujemy się w połowie stawki zajmując 6-7 miejsce wraz z Uniwersytetem w Białymstoku. Lider to Collegium Medicum z Krakowa (24 granty), nieznacznie ustępują koledzy z Poznania (22), potem idą uczelnie z Łodzi i stolicy (21), piąte miejsce zajmuje Gdański Uniwersytet Medyczny (19). Dalsze miejsca ze znacznie słabszym wynikiem zajmują Szczecin (10), Lublin (9), Wrocław (6), Bydgoszcz (5), a stawkę zamyka najmłodszy wydział medyczny z Olsztyna (4). Natrafiłem także na jeden wniosek sygnowany przez Wydział Medyczny Uniwersytetu w Rzeszowie.
Te zbiorcze dane nie mogą w pełni odzwierciedlić wyników, gdyż warto by się pokusić o „znormalizowanie” wyników w odniesieniu do liczby pracowników (co spowodowałoby obniżenie naszej pozycji). Ciekawe byłoby także policzenie łącznej kwoty uzyskanego finansowania.
Zastanawia słaby wynik uczelni z Wrocławia (to pewnie nie jest przypadek, ryba psuje się od głowy…), poza tym pojawienie się w zestawieniu nowych wydziałów pokazuje, że w przyszłości konkurencja o ograniczone środki na prowadzenie badań naukowych może być coraz ostrzejsza.

Do Pani Rektor Prof. dr hab. n. med. E. Małeckiej-Tendery skierowałem poniżej zamieszczony list. Mam nadzieję, że moje argumenty znajdą zrozumienie i umowa nie zostanie podpisana. I niewiele tu zmienia niższa niż zakładano kwota przeznaczona na PR. Zgodnie z informacją uzyskaną w Dziale Zamówień Publicznych uczelni na realizację projektu pierwotnie uczelnia zamierzała przeznaczyć kwotę 400.000 zł, a umowa ma opiewać na 75.000 zł. Nie idzie tylko o sumę, to przede wszystkim kwestia zrozumienia jak powinna funkcjonować uczelnia wyższa.

Oświadczenie Rektora

W czasie wakacji jedną noc spędziłem w hotelu „Baron” w Jeleniej Górze. Dojechałem tam rowerem po naprawdę ciężkim dniu (90 km, w tym morderczy podjazd na Przełęcz Karkonoską z nachyleniem sięgającym 25%, a temperatura na przełęczy wynosiła zaledwie 6 stopni). Hotel okazał się być bardzo porządny, urządzony ze smakiem, elegancki, z miłą i kompetentną obsługą. I wszystko byłoby bez zarzutu gdyby nie jedno „ale”. Na korytarzach hotelowych powieszono zdjęcia z przedwojennej Jeleniej Góry, która wówczas nazywała się Hirschberg. Jedno z tych zdjęć przedstawiało Adolf Hitler-Platz (Plac im. Adolfa Hitlera). Wydało mi się to niestosowne - w polskim hotelu takie zdjęcie; w końcu Führer był zbrodniarzem wojennym, uczynił tyle zła Polsce i Polakom, że taka forma jego upamiętnienia jest nie na miejscu.

Zwróciłem na tą niestosowność młodej recepcjonistce, ta była niezmiernie zdziwiona; stwierdziła, że dotąd nikt na to zdjęcie nie zwrócił uwagi. Ten brak wyczucia, co wolno, a czego nie wypada, co dozwolone, ale niestosowne zmusza do zastanowienia.

W nawiązaniu do tekstu o płatnych studiach medycznych z sierpnia br. poniżej podaję informacje zaczerpnięte ze strony internetowej naszej uczelni.

Limity punktów warunkujące przyjęcie na I rok studiów niestacjonarnych (czytaj: płatnych) kierunków Wydziału Lekarskiego z Oddziałem Lekarsko-Dentystycznym w Zabrzu w roku akademickim
2010/2011 ustalone w dniu 30 sierpnia 2010r.

Kierunek lekarski – 142 pkt. i biologia 70 pkt.

Limit ten jest wspólny dla kierunku lekarskiego Wydziału Lekarskiego w Katowicach oraz Wydziału Lekarskiego z Oddziałem Lekarsko-Dentystycznym w Zabrzu
Kierunek lekarsko-dentystyczny – 150 pkt.

Dla studiów stacjonarnych (czytaj: dziennych)
Kierunek lekarski – 165 pkt. i biologia 87 pkt.

Studentowi wystarcza 86% punktów wobec wymagań stawionych studentowi studiów dziennych oraz 80% punktów z biologii.
Przepaść jest ogromna; proces równania w dół trwa…

Spotkałem dziś pracownika naszej uczelni, zagadnąłem go słychać, jak idą przygotowania do nowego roku akademickiego. W odpowiedzi usłyszałem, że nic nie wie, że uczelnia go w zasadzie nie interesuje. Swoje zajęcia dydaktyczne realizuje i tyle go widzą w pracy.
„Bo i po co mam się starać” stwierdził od siebie. „Uczelnia przesunęła mnie na samo dno w sensie pozycji i zarobków, warunki pracy są skandaliczne, chodzę do pracy by dociągnąć do emerytury”.

Przykro jest słuchać takich gorzkich uwag, szczególnie gdy są wypowiadane przez kogoś kto niegdyś był pełen zapału, energii i zaangażowania. Skuteczność władz uczelni w ostatnich 5 latach jest porażająca; niestety to skuteczność w destrukcji, a nie budowaniu. A najsmutniejsze, że największe „sukcesy” dotyczą sfery najważniejszej – ludzi tu pracujących. Masę pracowników zwolniono, sporo odeszło z uczelni na własne życzenie, a większość pozostałych po prostu „odrabia pańszczyznę”. Identyfikacja z uczelnią sięgnęła dna, ale pewnie prawdziwą skalę tego zjawiska zobaczymy dopiero za 2 lata…

A co potem, jak odbudować zerwane więzy społeczne?
Jak zbudować zaufanie do władz?
Jak przekonać, że rektor nie jest strażnikiem formalnej dyscypliny, ale może być także prawdziwym liderem, dla którego pracownik jest partnerem i świadomym współpracownikiem?

W sierpniu zanotowałem spory ruch na blogu, jak na okres wakacyjny. Zainteresowanie Czytelników wzbudził list studenta opublikowany 8 sierpnia, a także tekst o płatnych studiach medycznych. Do tych materiałów nadeszło sporo komentarzy, natomiast gdyby mierzyć oddźwięk liczbą wejść to na pierwszym miejscu należało by postawić link o Prof. J. Hołowieckim (przez parę dni blog odwiedzało blisko 300 osób dziennie). Ale nadszedł tylko jeden komentarz. Czyżby wymowa faktów była tak porażająca?

Pewne zainteresowanie (7 komentarzy) towarzyszyło informacji dotyczących wydarzeń w uczelni wrocławskiej. Dotąd z bliżej mi nieznanych powodów do tekstów dotyczących zarzutów postawionych Rektorowi Andrzejakowi nie napływały komentarze. A tak na marginesie podsumowania miesiąca, co jeszcze się musi wydarzyć by zakończyć tę kompromitującą historię?!

…standardy godne ludów pierwotnych coraz bliżej…
…polskie środowisko akademickie milczy…

Od 1 września jest wreszcie czynny densytometr, podstawowe narzędzie w mojej pracy naukowej i zawodowej. 180 dni było potrzeba były by uruchomić to cenne urządzenie. To niewiarygodne, żeby aparat diagnostyczny wart ponad 200.000 zł po prostu stał bezczynnie. Ale lepiej późno niż wcale. Niemniej należy pamiętać, że ¼ czasu trwania gwarancji już upłynęło, a mnóstwo pacjentów ustawia się w długiej kolejce na wykonanie badania.

Aparat ma służyć do prowadzenia badań naukowych dlatego zwróciłem się z ofertą współpracy naukowej do kierowników jednostek z mego wydziału.

Zapraszam także pracowników z innych wydziałów do podjęcia wspólnych badań.

Wczoraj odbyły się uroczystości rocznicowe z okazji 30-lecia powstania „Solidarności”. Historia tego związku zawodowego, a raczej ruchu społecznego to niezwykle ważny kawałek współczesnej Polski, ale i Europy. Bez tego zrywu trudno wyobrazić sobie, by losy Europy Środkowej i Wschodniej potoczyły w tak dynamicznym tempie; można śmiało stwierdzić, że to właśnie „Solidarność” stanowiła „zapalnik” podłożony pod system sowiecki. Losy „Solidarności” wplotły się we współczesną historię naszego kraju. To nasz polski wkład w historię powszechną. „Solidarność” to nasza ikona narodowa, tym cenniejsza, że mimo zawirowań w czasie mrocznego czasu stanu wojennego, doprowadziła do zakończenia okupacji sowieckiej i odzyskania niepodległości. „Solidarność” to rodzaj narodowej świętości.

Dlatego ze smutkiem obserwowałem wczorajsze wydarzenia; brak obecności Lecha Wałęsy, gwizdy, spory. Sprzeczajmy się w domu, w czasie święta świętujmy. Niestety - legenda „Solidarności’ została zmarnowana. Tak, jak przed laty cały świat podziwiał naszą pokojową rewolucję, tak dziś obserwuje w milczeniu, jak bieżące sprawy przesłoniły chwalebną przeszłość. Niemcy znakomicie „sprzedają” obalenie muru berlińskiego, Czesi chlubią się aksamitną rewolucją, a my się kłócimy. Na naszych oczach zaprzepaszczono szansę, która może się już nigdy nam nie trafić, by na trwale wpisać się do wydarzeń o skali historycznej. Ta umiejętność destrukcji nie dotyczy zresztą tylko historii „Solidarności”; w USA Barack Obama swą konkurentkę do godności prezydenta Hillary Clinton uczynił sekretarzem stanu, w Niemczech powołano tzw. wielką koalicję rządową, a Czesi i Słowacy potrafili się nawet pokojowo rozstać, by rozpocząć odrębne byty państwowe. U nas spory przesłaniają dobro publiczne; zamiast dyskusji i działań na rzecz dobra wspólnego dominuje dbałość o interes partyjny, grupy interesów, tego lub innego lobby.

Akademia Medyczna im. Piastów Śląskich we Wrocławiu

Ryszard Andrzejak nie ustąpi z funkcji rektora AM

Medycyna, obok prawa i architektury zawsze były obiektem pożądania absolwentów szkół średnich. Dlaczego tak było, jest i pewnie będzie? Przyczyn jest wiele, podobnie dzieje się w innych krajach. Medycyna i prawo to obszary niezwykle silnie oddziaływujące na funkcjonowanie każdego państwa, i oczywiste są dążenia by ludzie tych profesji byli jak najlepiej przygotowani do pełnienia odpowiedzialnych funkcji w społeczeństwie. W naszych realiach poziom studiów prawniczych został skutecznie zdeprecjonowany, studia dzienne, zaoczne, wieczorowe. A jaka jest jakość polskiego prawa (i prawników) widzimy codziennie…
Wróćmy do medycyny; prestiż studiów medycznych oraz zawodu lekarza, mimo dziesiątków lat usilnych starań władz komunistycznych, ciągle jest w Polsce wysoki. Wszędzie w cywilizowanym świecie poziom wymagań wobec kandydatów na studentów medycyny jest wysoki, wręcz wyśrubowany. Np. w Australii tylko maturzyści z wynikiem ponad 95% mają szanse na studia medyczne. Niedawno Prof. Marek Rudnicki, Visiting Professor w naszej uczelni, w wykładzie dla studentów opisał, jak wysokie progi trzeba pokonać, by wejść do elitarnego grona studentów medycyny w USA. To dość oczywiste, w końcu zdrowie jest najważniejsze. W latach, gdy studiowałem i jeszcze długo później medycynę można było studiować tylko w systemie studiów dziennych. Zresztą nikt sobie wówczas nie wyobrażał, by móc studiować medycynę w innym systemie. Dopiero stosunkowo niedawno wprowadzono system studiów „niestacjonarnych” (czytaj: płatnych). Początkowo ci studenci byli zbierani w osobne grupy, ale już od dość długiego czasu wymieszano studentów „dziennych” i „niestacjonarnych”. Nie studiują osobno, bo z organizacyjnych powodów nie jest to możliwe. Z perspektywy wieloletnich obserwacji jednoznacznie wynika, że poziom tej grupy studentów jest wyraźnie niższy niż pozostałych. Nie oznacza to oczywiście automatycznie, że wszyscy studenci studiujący w tym trybie są słabsi niż ich koledzy, ale średnia jest nieubłagana. Wynika to z prostego faktu, iż byli oni słabiej przygotowani do studiowania medycyny osiągając słabsze wyniki w egzaminach wstępnych lub ostatnio w czasie egzaminu dojrzałości.
Co z faktu dopuszczenia do studiów medycznych osób o słabszym przygotowaniu oznacza dla polskiej medycyny i szerzej, polskiego społeczeństwa? Może, skoro brakuje lekarzy, ta metoda zwiększenia dostępności do zawodu jest nieunikniona? Nie sądzę, by przyjęte zasady służyły interesowi społecznemu. Nie idzie przecież o ilość, ale o jakość. Efekty takich trudnych do pojęcia działań będziemy odczuwać przez dziesięciolecia.
Do napisania tych uwag skłoniła mnie informacja o limitach przyjęć zawarta w poniższej tabeli. Jak co roku te limity określa Minister Zdrowia. W niektórych uczelniach nawet ponad 30% studentów przyszłego pierwszego roku to studenci płacący za naukę! W naszej uczelni na 450 miejsc mamy do dyspozycji 130 miejsc płatnych. To musi nieuchronnie powodować równanie w dół. Ta polityka jest społecznie szkodliwa, a pozorna korzyść w postaci zastrzyku finansowego jest złudna.
Na koniec przytoczę uwagi, jakie słyszałem przed laty z ust mego przełożonego, Profesora Edmunda Rogali. Pod kierunkiem Profesora stawiałem swe pierwsze kroki w medycynie i internie. Często mawiał, by stawiać studentom wysokie wymagania, bo kiedyś w bliżej nieokreślonej przyszłości możemy trafić do nich, jako pacjenci. Profesor obserwując nas przez wiele lat mawiał także, że, gdyby w przyszłości miał znaleźć się w roli pacjenta, to chciałby, by jego lekarzem była dr Alicja Grzanka. Ala była zawsze i jest wzorem sumienności, dokładności, wiedzy i zaangażowania w pracy. Znakomita studentka, zwyciężczyni ogólnopolskiej konferencji Studenckich Kół Naukowych także, jako lekarz prezentowała (i tak jest nadal) najwyższy poziom merytoryczny i etyczny.

Hołowiecki Jerzy s. Kazimierza, ur. 8.05.1937 - Kontakt Operacyjny

Dziś w Rektoracie odbyły się rozmowy dotyczące podwyżek płac w naszej uczelni. Brały w nich udział Pani Rektor Prof. dr hab. n. med. E. Małecka-Tendera, Kanclerz mgr B. Kuraszewska oraz przedstawiciele NSZZ „Solidarność” i Związku Nauczycielstwa Polskiego. O tej podwyżce słyszymy od wielu miesięcy, pracownicy uczelni czekają na poprawę swej sytuacji finansowej. Śledząc dotychczasowy bieg spraw (patrz strona internetowa NSZZ „Solidarność”) można było odnieść wrażenie, że do porozumienia na linii władze uczelni – związki zawodowe jest daleko, a stanowiska obu stron są całkowicie rozbieżne. Dzisiejsze rozmowy pokazały, że w zasadniczych kwestiach uzyskano porozumienie i podwyżka wreszcie stanie się faktem. Oczywiście, jest jeszcze sporo do zrobienia nim konkretne kwoty wpłyną na konta pracowników, ale najważniejsze iż ustalono zasady współpracy i teraz pozostają do opracowania kwestie szczegółowe.
To bardzo dobra wiadomość dla pracowników uczelni.

Brud i brak mydła w katowickim szpitalu

W tym roku wcale nie miało być lata, roztaczano wizje katastroficznych zmian klimatycznych po wybuchu wulkanu na Islandii. Nic takiego nie nastąpiło, w lipcu wybuchło prawdziwie tropikalne lato. Temperatury ponad 35 stopni skutecznie zaburzają działalność człowieka. Trudno było zatem oczekiwać, by w tych okolicznościach duży ruch panował na blogu, tym bardziej, że sam przebywałem na urlopie. Niemniej liczba 160 wejść dziennie nie jest mała.
Duże zainteresowanie wzbudziła informacja o nowych zasadach podejmowania pracy dodatkowej w uczelni. Czytelnicy wyrazili swe zaniepokojenie tymi regulacjami w 9 komentarzach. Życie pokaże, jak to rozporządzenie będzie funkcjonować.
Znaczące zainteresowanie wywołał tekst dotyczący polskiej nauki, natomiast mniejsze zainteresowanie wzbudziła informacja o wynikach ostatniego konkursu na granty ministerialne. Niezły wynik pracowników naszej uczelni (choć nie wszystkich wydziałów) powinien, w mej ocenie, zwrócić większą uwagę Czytelników. Otrzymałem natomiast anonimowy komentarz do tego tekstu, w którym autor usiłuje zupełnie niepotrzebnie sprowadzać dyskusję prowadzoną pro publico bono na poziom wycieczek personalnych.
Sporo uwagi, biorąc pod uwagę liczbę komentarzy odwiedzających blog, zwrócił tekst o nadchodzących nowych regulacjach prawnych polskiej nauki. Oby tym razem kierunek zmian prowadził nas w kierunku zmian na lepsze. Pożyjemy, zobaczymy.