pluskiewicz.blogspot.com

Dziś parę słów o pozornie błahym problemie. Idzie o decyzję dyrektora szpitala dr med. A. Drybańskiego likwidującą punkt gastronomiczny znajdujący się w budynku Pediatrii. To miejsce funkcjonowało wiele lat, służyło głównie małym pacjentom i odwiedzającym je osobom. Niebawem ma zacząć funkcjonować kawiarnia w budynku Izby Przyjęć, ale trudno uznać dotąd istniejący barek za konkurencję. Budynek nie jest połączony z Izbą Przyjęć zatem jego likwidacja oznacza w praktyce brak dostępu do jakiegokolwiek punktu gastronomicznego dla chorych dzieci. Kilkaset osób podpisało protest w tej sprawie. Bezskutecznie.

Co Czytelnicy sądzą o postępowaniu dyrektora?

Poniżej przedstawiam dokumenty w tej sprawie.

Przytaczam dokumenty dotyczące sprawy podejrzenia o plagiat Rektora Andrzejaka z Wrocławia.
Oprócz samego meritum, zdumiewa także metoda, jaką zastosowano. Jak jest możliwa bezstronna ocena w macierzystej uczelni? To z założenia poddaje w wątpliwość jakość postępowania, w mojej ocenie należało nowy proces habilitacyjny pzreprowadzić w innej uczelni. Ale takie w Polsce mamy zwyczaje, niestety. A na marginesie, to po co w ogóle "nowa habilitacja"? Po prostu trzeba rzetelnie sprawdzić czy był plagiat i szybko zamknąć tę smutną i skandaliczną historię.

Upubliczniona dokumentacja w sprawie przewodu habilitacyjnego

Dziś odbyło się ostatnie przed wakacjami posiedzenie Rady Wydziału. Trwało jak zwykle długo, bo 6 godzin. Parę spostrzeżeń; na początku zwróciłem się do Dziekana Prof. dr hab. W. Króla z wnioskiem, by do programu posiedzenia włączyć głosowanie dotyczące wyników postępowania konkursowego w sprawie wyboru kierownika Katedry i Kliniki Chirurgii Dziecięcej, Traumatologii i Wad Rozwojowych. Ta komisja obradowała przed paru miesiącami, a jej wynik, zgodnie z orzeczeniem Trybunału Konstytucyjnego, pozwala na kontynuowanie procedury (pisałem o tym na blogu, treść orzeczenia także była publikowana). Zaapelowałem, by przed końcem roku akademickiego zakończyć tą kompromitującą sprawę; niestety Dziekan zasłaniając się opinią prawników uczelnianych odmówił wniesienia tej sprawy na posiedzenie. Przy tym padały także argumenty pozamerytoryczne, nie mające nic wspólnego z problemem. Dziekan posunął się nawet do groźby pod moim adresem…
Impas trwa, prawo nie jest przestrzegane, akademickość w naszej uczelni jest na dnie…

Warto zauważyć, że odbyła się długa dyskusja dotycząca wyników postępowania konkursowego w sprawie wyłonienia kandydata na kierownika Katedry Farmakologii. Komisja w głosowaniu tajnym wskazała na Prof. T. Krzemińskiego (uzyskał 4 głosy, a jego kontrkandydat Prof. P. Nowak otrzymał 2 głosy poparcia). Dyskusja, choć jej potrzeby nie sposób negować, nie była w pełni merytoryczna, zamiast argumentów zbyt wiele było emocji i pozamerytorycznych uwag. Groźby, pomówienia, aluzje osobiste i połajanki doprawdy nie tworzą atmosfery do twórczej wymiany poglądów. RW zagłosowała 52 do 48 przeciw zatwierdzeniu wyniku komisji konkursowej. Teraz głos należy do Senatu, głosowanie w tej sprawie odbędzie się jeszcze w czerwcu.

RW przyjęła wniosek, w którym zwracamy się do Pani Rektor Prof. E. Małeckiej-Tendery z prośbą o precyzyjne określenie zasad rozliczania godzin dydaktycznych, które nie mogły odbyć z powodu godzin rektorskich. Liczymy na ostateczne rozstrzygnięcia tej kwestii.

HANIA'S BLOG: Na Tajwanie wraca sprawa polskich uczelni medycznych

To chyba ostatnie zdjęcie z tego cyklu. Przedstawia budynek, w którym niegdyś znajdowała się Klinika Endokrynologii Dziecięcej. Dziś znajduje się w opłakanym stanie, ruina. Jak jest możliwe by miało miejsce takie marnotrawstwo dobra publicznego?

Wczorajsze posiedzenie odbyło się w iście „afrykańskiej” temperaturze, tylko niektórzy panowie wytrzymali w garniturach i/lub krawatach do końca. Gdyby tak założyć klimatyzację…

Odbyło się bardzo dobre kolokwium habilitacyjne dr Oskara Kowalskiego; nawet dla osób całkowicie niezwiązanych z kardiologią oczywista była kompetencja habilitanta. Gratulacje!

Z ważnych spraw warto wspomnieć o dyskusji nad regulaminem dotyczącym procedury konkursowej dla kandydatów na stanowiska kierowników katedr i zakładów. Wprowadzono poprawki; np. wynik postępowania będzie oznajmiany kandydatowi (om) bezpośrednio po zakończeniu konkursu (tego zapisu w projekcie nie było), a protokół będą podpisywali wszyscy członkowie komisji, a nie tylko, jak proponowano w projekcie, dziekan i protokolant. Ważne jest także, że przed podjęciem decyzji Rady Wydziału odnośnie zwycięskiego kandydata będę przedstawiane szczegóły dotyczące jego wizji, jako potencjalnego kierownika jednostki. Ten zapis powinien pomóc RW w podejmowaniu prawidłowych wyborów personalnych.

Za tydzień ostatnie spotkanie w tym roku akademickim, oby w nieco bardziej sprzyjającej aurze.

W każdej instytucji wzajemne zaufanie między kierownictwem (w pierwszej kolejności liderem, przywódcą), a pracownikami stanowi jeden z fundamentów wspólnego sukcesu. Zaufanie to warunek normalnego funkcjonowania, musi być ono dwukierunkowe; pracownicy wiedzą, że lider działa w dobrej wierze na ich rzecz, a nie tylko dla „swoich”, natomiast władza ma pewność, że ich podwładni akceptują i rozumieją podejmowane działania i decyzje. Im instytucja jest większa tym trudniej o takie obustronne zrozumienie i zaufanie. Wymaga to długotrwałej „pracy u podstaw”, cierpliwości, dużej dawki empatii dla drugiego człowieka, rozmów, w których skupimy się raczej na słuchaniu opinii innych osób niż głoszeniu własnych poglądów. Jak uzyskać porozumienie, czy w ogóle warto się trudzić, może lepiej, by władze skupiły się na pozytywnym działaniu niż trudzić się i zabiegać o zrozumienie? Z drugiej strony, jak zbudować zaufanie kierownictwa do pracowników?

Nie inaczej jest w uczelniach, sądzę, że w szkołach wyższych w szczególny sposób powinno się dbać o zaufanie. Spróbuję uzasadnić dlaczego uniwersytety, politechniki i inne typy szkół wymagają specjalnej troski i specjalnych działań.

Jak zmierzyć sukces uczelni? W decydującej mierze zależy on od jakości pracy o charakterze twórczym. Proces dydaktyczny wymaga sporej dozy inwencji, ale dopiero nauka to pole prawdziwych wyzwań. Pełna swoboda, nieskrępowana niczym działalność intelektualna jest immanentnym elementem prawdziwego uniwersytetu. Kiedy możemy liczyć na pełną ekspresję tych możliwości? Czy liczą się tylko dobrze wyposażone laboratoria i granty? Z pewnością to za mało, człowiek swe możliwości pokazuje wtedy, gdy jest w pracy u „siebie”, gdy jest traktowany jako partner, któremu się ufa, nie jak ktoś, kto ma wykonać zadania narzucone z góry. Po co się starać, gdy nikt tego nie oczekuje, gdy władza wie wszystko lepiej? A nauka nie toleruje przymusu, biurokracji, ręcznego sterowania.

Przyjrzymy się naszej uczelni; czy jest to miejsce spełniające te normy, czy znajdujemy tu sprzyjające warunki do rozwoju, czy w procesie realizacji dydaktyki oraz w pracy naukowej znajdujemy proste, czytelne zasady.

Każdy z pracowników SUM z pewnością ma własne poglądy i doświadczenia w tej mierze, liczę na opinie.

Latem w roku ubiegłym uwaga opinii publicznej długie miesiące przykuwał konflikt wokół Kliniki Okulistyki na Ceglanej. Ofiarą tego niepotrzebnego sporu stał się, między innymi, dr Marek Czekaj, który stanął na czele protestujących pracowników szpitala. Wyrzucony dyscyplinarnie z pracy, pod pozorem śmiesznych zarzutów swych racji dochodził na drodze postępowania sądowego. Artykuł zamieszczony poniżej opisuje koniec tej sprawy, dr Czekaj uzyskał satysfakcjonujący wyrok sądowy.

To bardzo cieszy, ale warto zapytać się czy nie należy kosztami tego procesu obciążyć dyrektora, który go z pracy wyrzucił. Przecież nie z kieszeni dyr. A. Drybańskiego płynęły pieniądze na ten cel, to były pieniądze publiczne.

Dyscyplinarka za białe miasteczko na Ceglanej cofnięta

Ostatnie wydarzenia w naszej uczelni skłaniają do szerszej refleksji, wykraczającej poza bieżące wydarzenia. Warto zastanowić się jaka jest rola szkół wyższych w ogóle, w jaki sposób wpływają one na życie w kraju i jak ich poziom rzutuje na możliwości państwa jako całości. Od dawna mam głębokie przekonanie, że żaden kraj bez nowoczesnego szkolnictwa wyższego, przygotowującego kadry zdolne do podjęcia wyzwań współczesności nie ma szans na sprostanie krajom tworzącym światową elitę cywilizacyjną. Drugi, obok dydaktyki, kluczowy obszar stanowi nauka. Bez własnej, innowacyjnej myśli naukowej skazani będziemy na wykorzystywanie cudzych pomysłów i opracowań, a nasza rola zostanie sprowadzona do roli odtwórców i konsumentów.

Ktokolwiek nieco bliżej przygląda się polskim uniwersytetom musi zgodzić się z opinią, że ich aktualne funkcjonowanie daleko odbiega od oczekiwań i możliwości.

Jak zreformować polskie szkolnictwo wyższe? Kto jest za to odpowiedzialny?

Istnieją dwa główne ośrodki mające wpływ na stan uczelni: szeroko rozumiana klasa polityczna oraz środowisko uniwersyteckie. Nic o nas bez nas, to my sami powinniśmy określić dokąd iść, ale generalne zasady, reguły ustawowe i środki finansowe są w gestii szeroko rozumianej klasy rządzącej. Rzeczywiste zmiany mogą dokonać się pod warunkiem współdziałania tych dwóch środowisk; bez zmian na poziomie krajowym nic nie zrobimy, ale z kolei „na siłę”, bez zgody i zrozumienia istoty reform ich powodzenie także stoi pod znakiem zapytania. Ciekawym przykładem poglądu środowisk władzy na reformę szkolnictwa wyższego jest zdanie wypowiedziane przed laty przez Premiera J. Buzka, który na moje pytanie dlaczego nie podjęto działań naprawczych w czasie jego premierostwa odpowiedział, że uczelnie są samodzielne, samorządne i same powinny dbać o swój poziom. Zgoda, centralne regulacje nie mogą prowadzić do ograniczenia autonomii uniwersytetów, ale z drugiej strony przecież szkoły wyższe nie mogą nadużywać swych prerogatyw do niezależności. Jak pogodzić zamierzenia na poziomie państwowym z poglądami środowiska niekoniecznie sprzyjającego reformom?

Jak dotąd minione dwie dekady nie dały odpowiedzi na te pytania, polskie uniwersytety drepczą w miejscu. Świat ucieka szybko, widać to np. na przykładzie ilości polskich publikacji w naukowych pismach światowych, liczbie patentów i cytacji, odsetkowym udziału w globalnej liczbie publikacji.

Uczelnie nie mogą pozostawać niezmienną wyspą na tle szybko zmieniającego się świata. Mam wrażenie, że polskie uczelnie, w znakomitej większości, pozostają obszarem realizacji interesów wąskiej grupy osób, znajomych, przyjaciół, grup nacisku etc. Od pewnego czasu obserwujemy działania reformatorskie podjęte przez Ministerstwo Nauki, widzimy także działania środowiska uczelni reprezentowanego np. przez Konferencję Rektorów Akademickich Szkół Polskich. Coraz liczniejsze są także inicjatywy oddolne stanowiące wyraz niezgody pracowników naukowych na dalszą wegetację na obrzeżach współczesnej cywilizacji.

Zobaczymy co z tego wyniknie, czekamy na prawdziwy przełom.

Czas ucieka, wakacje tuż, tuż. Minął kolejny miesiąc roku - czas na parę zdań o maju 2010. W minionym miesiącu jedno wydarzenie w naszej uczelni (pozwolą Państwo, że w odniesieniu do SUM będę tymczasowo używał określenia „uczelnia”, bo słowo „uniwersytet” nie jest adekwatne do naszej rzeczywistości) przesłoniło wszystkie inne sprawy. Myślę o posiedzeniu Rad Wydziałów 12 maja br. To kolejne spotkanie, potencjalnie ważne forum wymiany myśli, informacji i pole otwartej, nieskrępowanej dyskusji okazało się kompletnym niewypałem. Zafundowano nam jednostronny obraz prezentowany przez władze, a dyskusję skutecznie uniemożliwiono. A do tego kolejna odsłona historii kompromitującej naszą uczelnię - losów Profesora J. Dzielickiego. Tylko dzięki uporowi Profesora udało mu się zabrać głos, a wiele osób dopiero wtedy w pełni uświadomiło sobie, jak bardzo niesprawiedliwy los spotkał profesora na końcu jego drogi zawodowej w uczelni.

Kto następny? Lepiej siedzieć cicho, nie narażać się, jakoś przetrwać…

Z tej okazji parę zdań podsumowania. Od czerwca 2008 zbieram dane o liczbie odwiedzających blog, od tego czasu średnia liczba odwiedzających wyniosła około 4500 miesięcznie.

Rekordowe zainteresowanie wzbudziła informacja o Tajnym Współpracowniku SB „Anatom” i przez trzy kolejne dni codziennie zaglądało na stronę ponad pół tysiąca osób.

Poniżej przedstawiam dziesięć najważniejszych moim zdaniem spraw. Podstawowe kryteria zaliczenia ich do „Top Ten” to liczba wejść, liczba komentarzy, a także obserwacja dalszego biegu poruszanych spraw.

1. Informacja o TW „Anatom”, dzięki której opinia publiczna dowiedziała się o inwigilacji naszego byłego Rektora Prof. Z. Religi (12.10.2009).
2. Cykl „Śląski Uniwersytet w obiektywie”, największe zainteresowanie wywołało zdjęcie budynku Katedry Farmakologii w Zabrzu – Rokitnicy (8.02.2010).
3. Informacja o zarobkach Kanclerz uczelni, dwukrotnie za rok 2008 (27.09.2009) i 2009 (21.03.2010), dzięki ich publikacji opinia publiczna, także za pośrednictwem mediów, które wykorzystały te dane została poinformowana o dochodach pracowników naszej uczelni i Prezydenta RP w zestawieniu z dochodami kanclerzy polskich uczelni medycznych.
4. Teksty o losach Prof. J. Dzielickiego; było ich wiele, niestety nie spowodowały zaprzestania prowadzenia tych kompromitujących działań, a opinia publiczna została zaznajomiona czym zajmują się władze naszego uniwersytetu także za pośrednictwem popularnego programu publicystycznego „Celownik”.
5. Cykl informacji o przenoszeniu (i przeniesieniu) Klinik Alergologii i Endokrynologii z Zabrza do Katowic, było mnóstwo dokumentów, komentarzy, opinii, linków artykułów prasowych od maja 2009 do jesieni. Kliniki przeniesiono z pogwałceniem obowiązującego w Polsce porządku prawnego, widać Polska nie jest państwem prawa. Smutna konstatacja, ale „Amicus Plato sed magis amica veritas”…
6. Informacje o konkursach na stanowiska kierowników Katedry i Kliniki Ginekologii i Położnictwa w Katowicach oraz Katedry i Zakładu Chirurgii Stomatologicznej w Zabrzu długie tygodnie przykuwały uwagę opinii publicznej. Optymizmem może napawać, że władze zostały zmuszone do zmiany frontu w sprawie Kliniki Ginekologii, a próba zmanipulowania sprawy obsady Katedry Chirurgii Stomatologicznej się udała wobec sprzeciwu Rady Wydziału z Oddziałem Lekarsko-Dentystycznym w Zabrzu. Impas trwa w jednostce pracuje doktor habilitowany, a obowiązki kierownika pełni dr med.
7. Wpadka z egzaminem z testem z interny na V roku w Zabrzu opisana została 22 czerwca. Wzbudziła gorące dyskusje studentów (22 komentarze). Jestem przekonany, że więcej taka sytuacja się nie zdarzy i był to „wypadek przy pracy”.
8. Relacja z posiedzenia Rad Wydziałów 12 maja 2010 pokazała jednoznacznie, że nasze środowisko akademickie nie akceptuje metod prezentowanych przez władze uczelni, a rekordowa liczba 30 komentarzy utrzymanych w podobnym tonie jest tego znakomitą ekspresją.
9. Informacje o wynikach kolejnych konkursów na granty naukowe Ministerstwa Nauki dają obraz niskiej aktywności na tle innych uczelni medycznych.
10. Wyniki kolejnych Lekarskich Egzaminów Państwowych dla naszych absolwentów obrazują nienajlepszy stan dydaktyki w uczelni, co dotyczy w pierwszym rzędzie absolwentów stomatologii.

W czwartek miałem mieć zajęcia ze studentami IV roku Wydziału Lekarskiego w Zabrzu. Był to fakultet „Kliniczne aspekty starzenia się”, którego powstania jestem pomysłodawcą i koordynatorem. Ku memu zdziwieniu studenci nie przyszli więc po kwadransie, upewniwszy się, że termin zajęć jest prawidłowy, zadzwoniłem do Dziekanatu z zapytaniem, co się dzieje. Odpowiedź była krótka: są godziny rektorskie z powodu kręcenia filmu promującego naszą uczelnię. Przez moment przeniosłem się w świat surrealizmu, Kafkowskiego humoru i filmów Bareji równocześnie. Ale to nie żart – czy zajęcia dydaktyczne należy odwoływać z takiego powodu? A przecież ciągle słyszymy o konieczności dbałości o jakość procesu dydaktycznego, o niezadowalających wynikach LEP-u, o ankietowaniu.

Nowe zarzuty o plagiat wobec rektora AM we Wrocławiu

Wczoraj odbyło się posiedzenie Senatu, przedostanie w tym roku akademickim. Nie brałem w nim udziału, nie mogę zatem odnieść się szczegółowo do poruszanych problemów. Niemniej informacje, jakie posiadam pozwalają na pewne ogólne spostrzeżenia.

W ostatnim czasie coraz więcej uwagi poświęca się roli nauki, jako podstawowego kryterium oceny pracowników naukowo-dydaktycznych. To generalnie słuszny kierunek, wszyscy musimy lepiej pracować, prowadzić dobre badania, a ich wyniki publikować w renomowanych periodykach medycznych. Także w czasie wczorajszego posiedzenia to właśnie dorobek naukowy w istotny sposób wpływał na rozstrzygnięcia w głosowaniach dotyczących obsady stanowisk kierowniczych oraz dalszego zatrudnienia w uczelni. Wnioski są dość jednoznaczne; warunkiem sukcesu w uczelni jest dobry dorobek naukowy mierzony obiektywnymi kryteriami (punkty IF, punkty ministerialne, cytacje, współczynnik Hirscha). Trudno negować znaczenie dorobku, sam jestem zapalonym badaczem i prowadzę wiele różnych projektów. Ale jest też druga strona medalu - praca naukowa wymaga stabilizacji, także finansowej, spokoju, profesjonalnego wsparcia różnych działów w uczelni. Te warunki nie są w naszej uczelni realizowane, a nauka niestety ciągle jest przez wielu postrzegana, jako zło konieczne. Mamy za mało młodych, prężnych, dynamicznych pracowników, asystent zaraz po studiach to „rzadki ptak”.

Sama polityka rozliczania przez pryzmat dorobku naukowego, choć zasadniczo słuszna, to za mało. Potrzebujemy spójnego programu prorozwojowego w zakresie nauki, nie zmian fasadowych, nie tylko wymagań, ale i oferty dla nas, tych którzy tworzą oblicze uczelni. Powiedzmy wprost, oferty wcale nie w pierwszym rzędzie finansowej; istota rzeczy to atmosfera w uczelni, wiara w sens dla pracy dla dobra wspólnego, przywrócenie zasad etyki akademickiej. Te są fundamentalne warunki, bez nich wymagania pozostaną jak bat ekonoma, a nie wymagania światłego przywódcy względem świadomego partnera, pracownika uczelni.

Na stronie internetowej uczelni zamieszczono informacje o konkursach na nowe etaty. Niestety, podobnie, jak w latach ubiegłych większość, bo 19 miejsc dotyczy wykładowców, a 13 to etaty dla asystentów. Ogłoszono także 4 konkursy na stanowisko adiunkta i jeden konkurs na etat lektora. Zatem nadal wśród młodej, nowo przyjmowanej do uczelni więkoszść kadry stanowią wykładowcy, co jest bardzo niekorzystnym trendem z punktu widzenia rozwoju naukowego uczelni. Poza tym, jak można liczyć, by ci młodzi ludzie byli w stanie sprostać wymaganiom stawianym wykładowców; limit 360 godzin dydaktycznych jest wysoki. Wiara, że można nagle bez lat przygotowań i zdobywania doświadczeń stać się pełnowartościowym dydaktykiem-wykładowcą jest pozbawiona podstaw. Zatem nadal jest kontynuowana samobójcza polityka podkopywania fundamentów naszego uniwersytetu: nauki i dydaktyki.

Analiza informacji budzi zdumienie także z innego powodu: na Wydziale Lekarskim w Katowicach ogłoszono konkursy na 6 asystentów, 2 adiunktów i tylko 2 wykładowców oraz 1 lektora. Odwrotnie na wydziale w Zabrzu - tu dominują wykładowcy (n=6), a przewidziano tylko po jednym miejscu dla adiunkta i asystenta. Doprawdy zdumiewająca asymetria. Ale to tylko pozornie dziwna sytuacja - likwidacja kolejnych klinik wydziału i przenoszenie innych do Katowic nie pozostawiają złudzeń co do szans wydziału zabrzańskiego na przyszłość…

Katastrofa samolotu prezydenckiego była wydarzeniem bez precedensu we współczesnym świecie. Nigdy w czasach pokoju nie miała miejsce podobna tragedia, żaden kraj w jednej chwili nie stracił tak wielu osób pełniących kluczowe role w państwie. Ale uwaga kraju, a przede wszystkim uwaga opinii publicznej w dosłownie całym świecie zogniskowała się także na zbrodni katyńskiej. Historia zatoczyła koło, a skrzętnie ukrywana prawda o Katyniu obiegła wszystkie kontynenty. To stwarza, mam nadzieję, szanse na pełne wyjaśnienie prawdy o Zbrodni Katyńskiej. Wszyscy Polacy oczekują takiego zakończenia historii katyńskiej, a tragedia z 10 kwietnia br. może być zaczynem zupełnie nowego rozdziału w historii stosunków między naszymi narodami (choć dotychczasowy bieg spraw topi wcześniejsze nadzieje).

Niedługo po 10 kwietnia rozmawiałem z dr Jerzym Wieczorkiem, absolwentem naszej uczelni, aktualnie mieszkańcem Lublina. Poznaliśmy się w 1980 roku, razem zakładaliśmy Niezależne Zrzeszenie Studentów (NZS) Śląskiej Akademii Medycznej w Zabrzu. W tym gorącym czasie spotykaliśmy się setki razy, a dyskusje, jakie toczyliśmy na posiedzeniach zarządu NZS-u, były nieraz burzliwe. Ale spory, jakie rozstrzygaliśmy nigdy nie dzieliły tej zwartej grupy osób, wręcz przeciwnie, cementowały naszą przyjaźń. Do dziś utrzymuję bliskie kontakty z wieloma wtedy poznanymi ludźmi. Zwrotne chwile życia skłaniają nas do rozmowy z innymi osobami, a takim momentem była katastrofa pod Smoleńskiem. Zawsze ceniłem dr Jurka Wieczorka za wnikliwe sądy, Jego spojrzenie na pewne sprawy nieraz wkraczało w obszary zupełnie niedostrzegane przez innych. Zadzwoniłem do Lublina jeszcze 10 kwietnia; w następnych dniach rozmawialiśmy kilkakrotnie. Jurek zwrócił mi uwagę na zupełnie inny aspekt pośrednio związany z wypadkiem lotniczym w drodze do Katynia.

Mówił tak:
„ … narzekaliśmy zawsze na naszych wschodnich sąsiadów, którzy ukrywali prawdę o Katyniu, wzywaliśmy ich, by powiedzieli prawdę i mieliśmy pełne prawo do tego. Ale nie wystarczy ich pouczać, co mają zrobić w sprawie Katynia; trzeba wyjaśnić najpierw „Polski Katyń”. Ile bowiem jest cmentarzy przy powiatowych urzędach bezpieczeństwa? - nawet nie są one zidentyfikowane; nie wiemy, ile osób tam zamordowano. Kto to zrobił? - Rosjanie? - Nie, to Polacy, choć z sowieckiego nadania - ale Polacy. I oni chodzą i żyją wśród nas! W tej sytuacji ani nie mamy prawa moralnego napominać Rosjan, ani nie powinniśmy zapominać, że nierozliczeni sami ze sobą, jesteśmy niewiarygodni rozliczając Rosjan.

Tych zabitych w „Polskim Katyniu” jest wielu. To nie tylko więźniowie SB-ckich powiatowych i wojewódzkich posterunków, zakopywani nieopodal lub w podwórzu. To też ofiary walk polsko-polskich oraz polskich represji odwetowych. Otóż miałem 2 lata temu pacjenta, który opowiadał mi, że był świadkiem eksterminacji polskiej wsi. Schowany w krzakach patrzył, jak zabijają jego rodzinę. Eksterminacji dokonywali polscy esbecy za karę za wspieranie oddziału AK, który nie poddał się rozbrojeniu. Zapytałem czy w "wolnej Polsce" upomniał się o sprawiedliwość. Tak - rzekł mi - jego dzieci podjęły akcję szukania innych ofiar esbeckich przez Internet, on sam chciał pójść do sądu. Lat temu kilka, krótko po rozpoczęciu tych starań, przyszli doń pewni panowie. Nie przedstawili się, ale stanowczo odradzili zaniechania czynności, jeśli kocha swoją rodzinę, która żyje, jeszcze żyje, ale przecież nie musi – więc zaniechał tych działań. Odkłamanie Katynia było fundamentem III RP, ale odkłamanie „polskiego Katynia” nie może czekać bez końca. Na razie za taką Ojczyzną mogę tylko potęsknić……”

Nikt nie kwestionuje konieczności wyjaśnienia sprawy Zbrodni Katyńskiej, ale jak jest możliwe, by zbrodnie na ziemi ojczystej zostały nie osądzone? I wcale nie widać woli, by tego dokonać. A ostatnie zmiany w polskim prawie dotyczące funkcjonowania Instytutu Pamięci Narodowej pokazują wręcz odwrotne zjawisko. Dotąd do archiwalnych dokumentów dostęp miały ofiar prześladowań (nie licząc naukowców czy dziennikarzy), ale zgodnie z nowymi regulacjami umożliwiono wgląd w akta także byłym funkcjonariuszom aparatu bezpieczeństwa. Szydercze koło historii zrównało w prawach ofiary i ich prześladowców, to taka forma „sprawiedliwości” społecznej i demokracji doby współczesnej.

Trudno mieć jeszcze nadzieję, żebyśmy, jako naród, byli zdolni do realizacji elementarnych zasad sprawiedliwości. Kraj, który zatracił pamięć nie ma dobrych rokowań na przyszłość, a odium zatarcia zbrodni czasu pogardy na pokolenia będzie zatruwało nasze życie społeczne.

W cieniu ostatniego wspólnego posiedzenia Rad Wydziału się wybory uzupełniające skład Senatu uczelni. W Senacie od roku był wakat po Pani Joannie Sarat, chciałbym napisać o Niej parę słów. Pani Sarat „od zawsze” pracowała w Akademii, potem Uniwersytecie. Zawsze uśmiechnięta, pogoda i miła dla innych. Ale to nie te wartościowe cechy osobiste decydowały o roli jaką pełniła w uczelni. Dla studentów z pewnością pozostanie w pamięci, jako zaangażowany kierownik akademika, dla administracji jako opoka wiedzy o uczelni i przepisach regulujących jej pracę, dla członków NSZZ ‘Solidarność” była i jest nadal osobą, której zdania zawsze trzeba uważnie wysłuchać. A do tego rzadko spotykane zrozumienie prawdziwego znaczenia zjawisk społecznych i autentyczne zaangażowanie jakie wykazuje Pani J. Sarat jest warte najwyższego uznania. Mam nadzieję, że w uzupełnionym składzie Senatu Pani Sarat znajdzie godnego siebie następcę.

Posiedzenie Rad Wydziałów miało miejsce 75 lat od śmierci Marszałka Piłsudskiego; chciałby się by to historyczne odniesienie oraz atmosfera w kraju sprzyjająca dążeniu do kompromisu i dialogu przeważyła także na naszym, uczelnianym gruncie. Tak się niestety nie stało, zamiast debaty, otwartej dyskusji był monolog, a chęć porozumienia zajęła manipulacja i restrykcja. Zresztą liczba uczestników była mała w porównaniu do podobnych spotkań w przeszłości. Niemniej można zaobserwować ciekawe zjawisko; przy braku rzeczywistego zainteresowania ze strony społeczności akademickiej notowałem rekordowe zainteresowanie Czytelników bloga; 12 i 13 maja było łącznie ponad 700 wejść. Zapytałem niedawno jednego z pracowników uczelni z Katowic czy słyszał jakiekolwiek opinie o tym posiedzeniu. Usłyszałem, że takich dyskusji nie ma, nikt o tym nie mówi, nikt się nie interesuje. Mamy zatem ciekawe zjawisko socjologiczne; jest zainteresowanie mierzone liczbą Czytelników, ale nie przekłada się to na aktywizację w samej uczelni. To bardzo smutny, deprymujący efekt działania władz uczelni, zdławienie ludzkiej aktywności, zepchnięcie nas w sferę bierności. Ja ten stan określam, jako „emigrację wewnętrzną” współczesnej Polski.

Ale jest także iskierka nadziei, skoro jest zainteresowanie w internecie to jednak jest nadal gotowość do pracy na rzecz dobra wspólnego, potrzebujemy tylko lepszych do tego warunków. A te nadejdą, zapewniam wszystkich czytających te słowa…

Na stronie NSZZ "Solidarność" SUM (solidarnosc-sum.ovh.org) znajdują się informacje o planowanych podwyżkach, warto się z tymi propozycjami zapoznać.

Prestiż, siła naukowa, warunki studiowania i umiędzynarodowienie studiów to cechy uczelni, które zadecydowały o jej miejscu w rankingu. Dodatkowo na każdą z tych cech składają się bardziej szczegółowe kryteria, np. osiągnięcia studentów w sporcie, czy rozwój kadry.

W najnowszym rankingu nasza uczelnia zajmuje 9. miejsce wśród uczelni medycznych. Przed rokiem zajmowaliśmy 4. miejsce, w roku 2007 9.

Regres jest znaczny.

Jakże to jest sprzeczne z zadowoleniem prezentowanym wczoraj w Katowicach przez władze SUM.

Na czele są uczelnie z Poznania, Krakowa i Wrocławia

Ciekawe skąd biorą się takie rozbieżności w samoocenie i ocenie zewnętrznej. Przypomina mi się jedna z moich koleżanek z liceum. Miała ona o sobie bardzo dobre mniemanie, co było dość dalekie od obiektywnego stanu rzeczy. Moi koledzy, Andrzej i Marian wpadli na pomysł by w pełni zaprezentować jej „możliwości” intelektualne. Gdy ze strony nauczyciela padało pytanie na tyle głośno ustalali odpowiedź by była ona słyszalna w ławce obok. I wtedy nasza koleżanka ochoczo zgłaszała się z odpowiedzią, która była kompletnie bezsensowna bo spreparowana na użytek chwili. Nauczyciele z politowaniem mówili: X siadaj…

Tą sztuczkę powtarzali wielokrotnie, ale nasza „gwiazda” jakoś nic nie podejrzewając ciągle wpadała w zasadzkę.

A jak długo my, pracownicy SUM będziemy dawali się nabierać na chwyty PR-owskie i te rodem z epoki „propagandy sukcesu”?

A może największym sukcesem SUM są słynne sumy z zoo?

Dziś odbyło się wspólne posiedzenie Rad Wydziału. Jest to kontynuacja podobnych spotkań w przeszłości. Sama ich idea jest wartościowa, takie doroczne, ogólnouczelniane forum dyskusyjne to inicjatywa godna poparcia. Ale, jak wiadomo, nawet najlepszy pomysł można skutecznie pogrzebać. I tak jest niestety z tymi posiedzeniami. Poniżej relacjonuję przebieg dzisiejszego spotkania, uzasadniając swój negatywny pogląd.

Zacznijmy od frekwencji, była wyjątkowo mała, widać ci nieobecni mieli powody by zrezygnować z udziału. Jak dawniej spotkanie rozpoczęło się od prezentacji wydarzeń minionego roku na poszczególnych wydziałach. Nihil novi sub sole; Dziekani zaserwowali obecnym niekończące się monologi sukcesów i planów na przyszłość. W dodatku ta część, głównie dzięki wystąpieniu Pani Dziekan Prof. dr hab. n. med. J. Kowalik była bardzo długa. Później miało miejsce wystąpienie dotyczące wirtualnego dziekanatu, dość ciekawe, ale zbyt długie, a poza tym tego punktu nie było w programie. Wtedy jeszcze nie rozumieliśmy skąd ta zmiana, dopiero później cel manipulacji okazał się czytelny.

Następnie głos zabrała Pani Rektor Prof. dr hab. n. med. Ewa Małecka-Tendera. To wystąpienie zawierało szereg liczb dotyczących wyników pracy naukowej i porównania z innymi, polskimi uczelniami medycznymi. Pani Rektor przypomniała zebranym, że przed rokiem przedmiotem uwagi były zarobki Kanclerz uczelni mgr B. Kuraszewskiej i aby zakończyć raz na zawsze ten zupełnie niepotrzebnie poruszany temat pokazała zarobki Pani Kanclerz oraz zarobki kanclerzy dwóch innych uczelni medycznych. Usłyszeliśmy także, że inne kanclerze odmówili podania wysokości swych zarobków (tu dygresja, mi przed rokiem żaden kanclerz nie odmówił udostępnienia tych danych, bo nie mógł tego uczynić w świetle prawa obowiązującego w Polsce; czyżbym miał większą siłę argumentacji niż Pani Rektor?). Co ciekawe, podano nam zarobki tylko tych kanclerzy, których zarobki były tylko niewiele niższe od zarobków naszej Kanclerz. A przecież jak łatwo sprawdzić na blogu (wrzesień 2009), że zarobki innych kanclerzy są znacznie niższe od tych wypłacanych co miesiąc mgr B. Kuraszewskiej.

Zgadzam się jednak z Panią Rektor, dajmy wreszcie spokój Pani Kanclerz, mam na to znakomity sposób, dajmy nam, pracownikom naukowo-dydaktycznym (i innym też) maksymalne pensje i wtedy nikt się nie będzie „czepiał”. Przykładowo, moje uposażenie, jako profesora zwyczajnego, wynosi 4300 zł, a górna granica widełek to 10.000 zł.

Przyrzekam uroczyście, po otrzymaniu takiej podstawowej pensji nigdy więcej nie napiszę o skandalicznie wysokich dochodach Pani Kanclerz (zgodzę się nawet na brak premii, które tak hojnie trafiają na konto Kanclerz).

Ale tak naprawdę trzeba się zgodzić z Panią Rektor, że kwestia dochodów Pani Kanclerz nie jest tak ważna. Najważniejsze są kwestie dotyczące życia uczelni, nauki, dydaktyki, szpitali klinicznych. Przed posiedzeniem można było przesyłać pytania drogą poczty elektronicznej, jedyne pytanie zadał Prof. dr hab. n. med. A. Sieroń z Katowic. Dotyczyło one kwestii aplikacji o granty naukowe; Pani Rektor odpowiedziała Profesorowi.

Dalszą część posiedzenia miała stanowić dyskusja, ale prowadząca posiedzenie Dziekan Wydziału Opieki Zdrowotnej Prof. dr hab. n. med. V. Skrzypulec-Plinta oznajmiła, że… czas się kończy bo musimy opuścić salę. Wtedy jasne stało się czemu służyły długie wystąpienia Pani Dziekan J. Kowalik i informatyka. Zupełnie prosta taktyka, brak czasu. Jak to możliwe by tak traktować zasady akademickie i manipulować nami? Co gorsze, nikt z sali nie zaprotestował.

Ale Prof. dr hab. J. Dzielicki nie zraził się tymi „innowacyjnymi” metodami władz naszej uczelni i po krótkiej wymianie zdań z Panią Dziekan, która wcale nie miała zamiaru zgodzić się na wystąpienie, udało mu się zabrać głos. Profesor przygotował prezentację multimedialną, czego wcześniej nie uzgodnił z Panią Dziekan.

W ciągu kwadransa przedstawił swe losy w uczelni w trzech minionych lat; pokazał szereg dokumentów (wiele z nich prezentowałem na blogu). To emocjonalne wystąpienie było krzykiem rozpaczy człowieka osaczonego, zdruzgotanego, przegranego, opuszczonego. Być może niektórych sformułowań można było uniknąć, ale skala nieprawości (w wymiarze prawnym i ludzkim) jaka spotkała Profesora była tak duża, że doprawdy trudno mieć pretensje do Prof. Dzielickiego. Na końcu padło pytanie do Pani Rektor dlaczego to wszystko go spotkało.

Niestety, odpowiedź nie padła…

I na tym zakończono posiedzenie, nie było żadnej dyskusji.

Kazano nam wysłuchać, co władza ma do pokazania, ale widać ta władza nie jest zainteresowana co my mamy do powiedzenia. To taki nowoczesny model akademickości (o wadze akademickości członkowie Senatu słyszeli z ust Pani Rektor na dwóch ostatnich posiedzeniach Senatu):

Władza mówi, pracownicy słuchają.

Miałem zamiar zabrać głos, ale nie dostąpiłem tego zaszczytu.

W najbliższym czasie przedstawię Czytelnikom treść planowanego wystąpienia.