pluskiewicz.blogspot.com

Do napisania paru zdań o tej jednostce uczelni skłania mnie okres roku od jej przeniesienia z Zabrza do Katowic. Dla przypomnienia lub poinformowania Czytelników nie znających okoliczności tej decyzji: była to raczej translokacja bezprawna, gdyż nie była poparta odpowiednią uchwałą Senatu. Ale cóż, w polskim państwie prawnym (zgrabna formułka, nieprawdaż?) takie uchybienie nie ma znaczenia. Pani Minister Zdrowia udawała, że wszystko „gra”.

Mam osobisty stosunek do tej Kliniki - pracowałem tam 18 lat. W 1982 roku ówczesny dyrektor SK-1 obiecał mi etat szpitalny, ale skuteczna okazała się interwencja współpracownika komunistycznej służby bezpieczeństwa J. Nożyńskiego (TW „Anatom”). O przyczynach odmówienia mi tego etatu dowiedziałem się dopiero po 26. latach z teczki personalnej uzyskanej w Instytucie Pamięci Narodowej. Ale sito systemu władzy było dość dziurawe i znalazła się inna furtka, bym jednak mógł tam pracować. Uzyskałem etat asystencki w Zespole Opieki Zdrowotnej w Zabrzu z oddelegowaniem do Kliniki. W praktyce oznaczało to, iż 3 godziny spędzałem w Klinice, a resztę moich obowiązków spełniałem pracując w licznych poradniach zabrzańskich. Notabene taki układ, z dzisiejszej perspektywy, wcale nie był taki zły, umożliwiał poznanie oblicza medycyny poradni rejonowej, zakładowej czy pogotowia ratunkowego. Te doświadczenia niejednokrotnie okazywały się cenne w dalszej pracy zawodowej.

Tu chciałbym podziękować Profesorowi Edmundowi Rogali, który przyjął mnie pod dach Kliniki, którą kierował - niebezpiecznego człowieka, za jakiego miała mnie władza.
Po dwóch latach uzyskałem jednak uzyskałem etat szpitalny, by za 10 lat znaleźć się w gronie pracowników uczelni, od razu na stanowisku adiunkta.

W tych czasach w Klinice pracował bardzo młody zespół, a sama klinika istniała dopiero 6 lat pod nazwą „Alergologii”, a człon „Choroby wewnętrzne” dopisano dopiero później. W młodym zespole pracowało się bardzo dobrze, kolejne osoby uzyskiwały stopnie specjalizacji i stopnie doktora medycyny. Profesor budował dobrą atmosferę otwartą na nowatorskie pomysły i inicjatywy. W 2001 roku, po uzyskaniu habilitacji odszedłem z Kliniki, by rozpocząć nowy etap, jako kierownik Zakładu Chorób Metabolicznych Kości.

18 lat pracy w Klinice wspominam ciepło, tam ukształtowała się moja zawodowa wiedza, tam zaszczepiono mi pasję do nauki, która do dziś stanowi oś mej zawodowej aktywności.

Dlatego z takim niepokojem obserwowałem działania władz uczelni zmierzające do przeniesienia kliniki do Katowic wraz z Kliniką Endokrynologii. Od początku ten pomysł natrafił na opór wielu osób i środowisk; obszernie relacjonowałem to na blogu od maja do października 2009 roku. Na łamach bloga (9.12.2009) zamieściłem wywiad z anonimowym pracownikiem Kliniki, który opisał warunki pracy w nowym miejscu. Parę dni wcześniej, 7.11 zaprezentowałem głos pielęgniarki, a 23.11.2009 swoje zdanie wyraził lekarz-okulista z Ceglanej w Katowicach. Obiecałem wtedy Czytelnikom bloga, że po roku wrócimy do tej sprawy. W ostatnich dniach ponownie zwróciłem się z zapytaniem o warunki pracy do lekarza - pracownika kliniki; odpowiedź była krótka:

„Poza poprawą dostępności do badań laboratoryjnych nic się nie zmieniło. Klinika jest aktualnie taką poradnią z łóżkami. Nie ma mowy o prowadzeniu ciężkich przypadków astmy czy innych stanów zagrożenia życia. Pracownicy Kliniki nie dyżurują, opiekę sprawują wtedy lekarze innych specjalności. A przypomnijmy, nadal Klinika formalnie nosi nazwę Kliniki Chorób Wewnętrznych i Alergologii, co mija się z prawdą, bo kontrakt z NFZ na prowadzenie chorób z zakresu interny nie został zawarty”.
Jako dobrą stronę mój rozmówca wskazał nowoczesną bazę dydaktyczną.

Pytanie, co z pomieszczeniami w SK nr 1 w Zabrzu? Szumnie nas informowano o wspaniałych planach rozwojowych; okazały się całkowitym humbugiem, jedno skrzydło na parterze stoi puste. Widać ani władzom uczelni ani szpitala pojęcia „interes społeczny”, „gospodarność”, „słowność” nie są znane…
Zabrzański smutek…