Prof. dr hab. n. med. Wojciech Pluskiewicz jest absolwentem Wydziału Lekarskiego w Zabrzu Śląskiej Akademii Medycznej w Katowicach (1982 r). W roku 1980 był jednym z założycieli Niezależnego Zrzeszenia Studentów Ś.A.M. Instytut Pamięci Narodowej nadał mu status pokrzywdzonego. Przez służbę bezpieczeństwa scharakteryzowany jako: „...inicjator i założyciel NZS-u, aktywny uczestnik wielu negatywnych inicjatyw politycznych...”
Od 1994 roku jest pracownikiem naukowo-dydaktycznym S.U.M. Jest specjalistą chorób wewnętrznych (1989 r.). W roku 1993 uzyskał stopień naukowy doktora, a w 2000 stopień doktora habilitowanego na podstawie pracy pt. ”Pomiary ilościową metodą ultradźwiękową osób zdrowych (dzieci, kobiet i mężczyzn), kobiet w okresie pomenopauzalnym poddanych hormonalnej terapii zastępczej oraz kobiet i mężczyzn z przebytymi złamaniami o charakterze atraumatycznym: analiza oparta na grupie 3566 przypadków”. W 2001 roku był inicjatorem powstania Zakładu Chorób Metabolicznych Kości (pierwszego w kraju) oraz stworzył autorski program nauczania studentów medycyny w ramach zajęć z chorób wewnętrznych. W latach 1997-2023 opublikował w renomowanych periodykach medycznych, takich, jak: Journal of Bone and Mineral Research, Bone, Osteoporosis International, Maturitas, British Journal of Radiology, Journal of Clinical Densitometry, Ultrasound in Medicine and Biology, Dentomaxillofacial Radiology, Clinical Rheumatology, International Journal of Clinical Practice, Hormone and Metabolic Research, Journal of Bone Mineral Metabolism, Journal of Pediatrics Orthopaedics, Diabetologia, Medical Hypotheses, Gynecological Endocrinology, BMC Musculoskeletal Disorders, Journal of Ultrasound, Obesity Surgery, International Journal Journal of Surgery, Endokrynologia Polska, Public Health Nutrition, Climacteric, Journal of Musculoskeletal and Neuronal Interactions, Archives of Medical Sciences, Annals of Agric and Environmental Medicine, Journal of Human Health, Population and Nutrition, Aging Clin Exp Res, Adv Clin Exp Med i Information Sciences 126 oryginalne prace. Łączny Impact Factor prac pełnotekstowych wynosi 383,452 (wg danych Biblioteki Głównej SUM, 09.11.2023), liczba cytowań 2190 i współczynnik Hirscha 26 (wg bazy Scopus z 30.12.2022). W 2003 roku uzyskał tytuł profesora, a w 2004 roku stanowisko profesora nadzwyczajnego, w 2010 profesora zwyczajnego. Pod jego kierunkiem 20 osób uzyskało stopień doktora nauk medycznych. Wielokrotnie nagradzany za osiągnięcia naukowe przez Rektora S.U.M., a w 2004 i 2006 r. jego prace naukowe zostały wyróżnione Nagrodą Naukową Ministra Zdrowia. Jest organizatorem i kierownikiem naukowym podyplomowych kursów szkoleniowych dla lekarzy z zakresu chorób metabolicznych kości, ekspertem programu Horyzont 2020 oraz był ekspertem Unii Europejskiej w V, VI i VII Programie Ramowym. Odznaczony Medalem Stulecia Odzyskanej Niepodległości i Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski. Jest żonaty, ma dwóch synów, żona Bogna jest profesorem medycyny, a jego hobby to narciarstwo zjazdowe i turowe oraz rower.
6 komentarze:
Wydaje się, że płaca za jakąś pracę powinna wynosić tyle, ile ktoś za tą prace chce zapłacić. Oczywiście, podobny mechanizm określania wysokości zarobków w polskiej nauce nie może prawidłowo funkcjonować. Wynika to z faktu, iż jak wiele dziedzin życia w Polsce, nauka cierpi z powodu przerażającej biurokracji. Ciężko sobie wyobrazić, iż urzędnik nie mający pojęcia czym zajmuje się naukowiec i jakie korzyści jego praca może przynieść w różnych perspektywach czasowych może podjąć prawidłową decyzję, jak za tą pracę badacza nagrodzić. Po za tym, ma tu duże znaczenie, jak w całej tzw. strefie budżetowej aspekt polityczny, ale to jest temat rzeka. Być może lepszym rozwiązaniem byłoby zwiększenie autonomii uczelni, również w strefie finansów i pozwolenie, by władze uniwersytetu samodzielnie podejmowały decyzję ile komu płacić z środków z budżetu, przyznawanych przez aparat państwowy na podstawie obiektywnych kryteriów (np. liczby cytowań, wskaźnika Hirscha, impact factor). Mogłoby to do tego ciągle jeszcze socjalistycznego systemu wprowadzić trochę konkurencji, ponieważ lepsze uczelnie dostawałby więcej pieniędzy kosztem tych gorszych, a by mogły być lepsze musiałby zatrudniać lepszych pracowników i oczywiście lepiej ich opłacać. Ale to tylko zdanie studenta, który nie ma większego pojęcia o pracy na szkole wyższej i myślę, że Pan Profesor ma w tej kwestii więcej wartościowych rzeczy do powiedzenia.
Jestem pracownikiem zakładu teoretycznego jednej z uczelni medycznej w Polsce. Za swoją pracę która obejmuje zajęcia ze studentami otrzymuję z tytułu umowy zlecenia połowę najniższej krajowej miesięcznie... A dodam, że obejmuje to także pracę poza godzinami, np. tłumacząc Studentom struktury na preparatach, w moim czasie wolnym. Publikuję także prace naukowe, jednak często miewam problemy z dofinansowaniem tego typu działań.
Średnia krajowa... Marzenie ściętej głowy...
Dramat, to jednak prawda, ze niszczy się całe pokolenia młodych badaczy, którzy chcą się poświecić pracy naukowej.
Proszę przeczytać poniższy artykuł i zastanowić się czy tytuły i stopnie naukowe powinny być zabierane za tego typu wypowiedzi, gdyż z całą pewnością szkodą wizerunkowi naukowców.
http://wroclaw.wyborcza.pl/wroclaw/7,35771,22976333,prodziekan-uniwersytetu-medycznego-tez-przeprasza-studentow.html#Z_Czolka3Img
Szanowni Państwo,
na stronie www.cem.edu.pl dostępne jest już podsumowanie wyników Lekarsko-Dentystycznego Egzaminu Końcowego przeprowadzonego w lutym.
Absolwenci SUM zajmują przedostatnie miejsce. Z 70 absolwentów SUM aż 25 nie zdało egzaminu LDEK, czyli ponad 35%.
Szanowni Państwo to nie porażka dydaktyki na WLzOLD w Zabrzu, a całkowita katastrofa.
Jak to możliwe że co trzeci absolwent nie jest przygotowany do zdania egzaminu podsumowującego 5-letnie studia?
I ostatnie pytania. Co z tym wstydliwym faktem zrobią władze wydział w Zabrzu?
(Halo? Pobudka Panie Dziekanie i Państwo Prodziekani)
Po owocach nas poznacie. Jesteśmy tacy, jakie są nasze wyniki - czyli słabi lub bardzo słabi. Ale za to mamy dobre samopoczucie. Tutaj, na tym blogu pisze się o dydaktyce na najwyższym poziomie. O nauce i profesjonalnym, nowoczesnym leczeniu. Czyżby tak było naprawdę? Warto się nad tym zastanowić i nabrać trochę pokory. Warto robić jedno, a dobrze. I mieć wyniki.
Prześlij komentarz