pluskiewicz.blogspot.com

Klinika ojca kierownika, czyli jak zwalczać nepotyzm

Przedstawiono nam sprawozdanie z działalności Senackiej Komisji ds. Szpitali Klinicznych za rok 2009. Moją uwagę zwróciła uchwała Komisji, w której wyraża ona prośbę aby każdorazowo planowana reorganizacja szpitali klinicznych była poprzedzona jej opinią. Ta uchwała wynika z braku uzyskania stanowiska Komisji przed przeniesieniem Klinik Alergologii i Endokrynologii z Zabrza do Katowic. To powinno być oczywiste (po co są powoływane komisje senackie? po to by doradzać, w innym razie szkoda czasu ich członków) zatem forma z użyciem słowa „prośba” wydaje mi się co najmniej dziwna.

Druga kwestia dotyczyła uwagi Komisji, że reorganizacja w/w klinik może zakłócić dydaktykę. Prof. dr hab. n. med. L. Poloński, Przewodniczący Komisji nie wyjaśnił czym powodowane są obawy Komisji. Zwróciłem uwagę, że Klinika Chorób Wewnętrznych i Alergologii nie posiada kontraktu w zakresie chorób wewnętrznych z powodu braku spełnienia wymagań NFZ-u, zatem proces szkolenia studentów w zakresie chorób wewnętrznych nie może być prawidłowo realizowany. Wciąż podkreśla się znaczenie „upraktycznienia” zajęć, ale jak uczyć, gdy brak przypadków internistycznych? Ku memu zdziwieniu Dziekan Wydziału Prof. dr hab. n. med. W. Król oraz Rektor Prof. dr hab. n. med. E. Małecka-Tendera nie widzą problemu i wg nich nie powinno być zakłócenia procesu dydaktycznego w sytuacji braku kontraktu na leczenie chorych z chorobami wewnętrznymi. Skonstatowałem to krótko: student, który nie zobaczy marskości wątroby, nigdy jej, jako lekarz nie rozpozna.

Zadałem pytanie, jak wygląda sprawa regulaminu konkursu na stanowiska kierownicze, gdyż projekt takiego regulaminu został przedstawiony do konsultacji niektórym członkom RW w Zabrzu, a w Katowicach analogiczny, ale nieco inny dokument miał być przyjęty na ostatnim posiedzeniu RW. Jak nas informował w czasie posiedzenia RW w Zabrzu Dziekan Wydziału Prof. dr hab. n. med. W. Król zrezygnowano z idei różnych regulaminów na różnych wydziałach (patrz blog z dnia 7 i 20 kwietnia), by opracować wspólny dokument w całej uczelni. Pani Rektor poinformowała nas, że Dziekani przygotowują taki dokument. Na pytanie, kiedy będzie on dostępny dla społeczności akademickiej usłyszeliśmy, że niebawem zostanie on przedstawiony do akceptacji Radom Wydziałów.

Pani Rektor poinformowała, że na czele rektorskiej komisji historycznej mającej zbadać związki pracowników SUM ze służbami specjalnymi PRL-u stanie prof. dr hab. n. med. G. Opala.

Student S. Sirek przekazał członkom Senatu informacje na temat dyskusji o procesie oceny procesu dydaktycznego, jaka toczyła się na forum samorządów studenckich polskich uczelni medycznych. Stwierdził, że wszędzie odsetek studentów wypełniających ankiety dydaktyczne jest bardzo mały. To żałosne, czy indolencja w innych uczelniach zwalnia nas od pracy i krytycyzmu?! Słaba kondycja polskich uniwersytetów jest powszechna, to jednak nie usprawiedliwia naszego „równania w dół”. I na koniec kuriozum; jednym z pytań ankiet ma być „ocena przygotowania merytorycznego pracownika naukowego przez studentów”. Zawsze wydawało mi się, że to nauczyciel sprawdza wiedzę studenta, a dobrze prowadzone zajęcia skutkują wysoką wiedzą studenta prezentowaną podczas zaliczenia. Coś się komuś pomieszało. Sam przez lata prowadziłem ankietę wśród moich studentów, jestem gorącym zwolennikiem ankiet, ale nie fikcji.

PS. Od kiedy uczelnia przejęła tę rolę i prowadzona jest pozorowana ankietyzacja zrezygnowałem z własnych ankiet, by nie dublować tych samych działań. Efekt jest taki, że wobec fiaska ankietyzacji (odpowiedź 8,92% respondentów nie jest miarodajna) dziś tak naprawdę nie mam wiedzy, jak studenci oceniają zajęcia w moim zakładzie.

Opublikowanie 21 marca br. informacji o dochodach mgr B. Kuraszewskiej, Kanclerza naszej uczelni wzbudziło rekordowe zainteresowanie Czytelników, wyrażające się liczbą 30 komentarzy krytycznych wobec wysokości tych zarobków, szczególnie wobec wysokości (lepiej może „niskości”) dochodów innych pracowników uczelni.

Parę osób oczekiwało jakiejś reakcji Pani Rektor Prof. dr hab. n. med. E. Małeckiej-Tendery i pytało mnie, czy ta kwestia została poruszona na marcowym posiedzeniu Senatu.

Nic takiego nie nastąpiło wobec czego wystąpiłem z zapytaniem o dochody Pani Kanclerz za pierwszy kwartał 2010 r. Może oczekiwane decyzje zapadły w ciszy gabinetu i zarobki zostały zredukowane do przyzwoitego poziomu?

W Ustawie o Szkolnictwie Wyższym z lipca 2005 roku - aktualnie regulującej zasady funkcjonowania polskich uczelni w RP czytamy:

W uczelni publicznej wynagrodzenia rektorów, prorektorów, kanclerzy i kwestorów są jawne, nie podlegają ochronie danych osobowych.

Poniżej przestawiam odpowiedź uzyskaną od władz uczelni.

Dlaczego dziś odmawia się nam tej informacji, a analogiczne pytania dotyczące dochodów za lata 2008 i 2009 doczekały się odpowiedzi?

Jak to możliwe, by prawo obowiązujące w RP nie obowiązywało w Śląskim Uniwersytecie Medycznym w Katowicach?

Przedstawiam dokument dotyczący pracy naukowej w naszej uczelni. Należy z uznaniem przyjąć sam fakt jego powstania, niemniej to tylko pierwszy krok na drodze prowadzącej do postępu w zakresie prowadzenia pracy naukowej w SUM.
Moje uwagi zaznaczyłem niebieską czcionką.

Dziś w Krakowie odbył się pogrzeb jednej z wielu ofiar tragedii pod Smoleńskiem - Ś.P. Janusza Kurtyki - Prezesa Instytutu Pamięci Narodowej. Zgromadził bardzo dużo osób, które przybyły by oddać cześć temu wybitnemu człowiekowi. Wśród osób zabierających głos nie można pominąć wypowiedzi Senatora Zbigniewa Romaszewskiego. Senator niezwykle celnie pokazał, w jak ważniej instytucji pracował J. Kurtyka. Instytut Pamięci Narodowej to kluczowa instytucja dla zachowania polskiej tożsamości narodowej. Bez pamięci i zrozumienia naszej przeszłości, szczególnie tej najnowszej, skrzętnie ukrywanej, nie mamy szans na budowanie przyszłości wspartej na mocnych, trwałych fundamentach. Janusz Kurtyka, jako kierujący oddziałem krakowskim IPN, a później, jako Prezes IPN wniósł doń dynamizm, wolę wyjaśnienia naszej historii. Był niestrudzony na drodze dążenia do prawdy, za Jego kadencji wydano blisko 600 pozycji naukowych. Wyważony w swych sądach, zawsze profesjonalny, niezwykle kompetentny. Nic dziwnego, że setki, może tysiące osób, których haniebne czyny wobec polskiego narodu nigdy nie zostały ujawnione i sprawiedliwie ocenione, tak zajadle zwalczały działalność Instytutu. Należy mieć nadzieję, że to dzieło będzie kontynuowane, a pracy w dążeniu do prawdy nie będą towarzyszyć głosy jałowej i niemerytorycznej krytyki. Taką nadzieję można mieć słysząc słowa Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego B. Zdrojewskiego, który opisując życie i dokonania Prezesa Kurtyki zdobył się na słowo „przepraszam” w odniesieniu do traktowania, jakiego doznawał za życia.

Zarządzenie Rektor naszej uczelni Prof. dr hab. n. med. Ewy Małeckiej-Tendery to ważna regulacja prawna. Nie posiadam wiedzy dotyczącej skali kradzieży własności intelektualnej w SUM, ale potencjalnych plagiatorów te przepisy powinny zniechęcić.

Poniżej przytaczam treść zarządzenia; mam dwie uwagi, które zaznaczyłem. Nie dotyczą one istoty sprawy, pierwsza zmierza do „uszczelnienia” systemu, druga zaostrza nieco kryteria plagiatu.

Sądzę, że należy objąć także prace doktorskie co nie zostało w rozporządzeniu ujęte.

Dziś, tydzień od tragedii w drodze do Katynia, nadal trudno jest pogodzić się z tym okrutnym wyrokiem losu. Odeszli od nas tak liczni Polacy, pełniący wiele najważniejszych funkcji w państwie. Niektórych z nich znałem osobiście, byli to Szanowni Państwo, Ś.P.: Krystyna Bochenek, Sławomir Skrzypek i Janusz Kurtyka.

Informacja o katastrofie zastała mnie na konferencji naukowej w Poznaniu. Konferencja nie została odwołana, po symbolicznej minucie milczenia staraliśmy się, wykładowcy i uczestnicy, jakoś skupić się na treściach merytorycznych co nie było łatwe.

Cały ostatni tydzień był dla wszystkich nas niezwykle trudny, a rozmiar tragedii przytłaczał.

Życie toczy się dalej, a dyskusje i dociekania kulis katastrofy będą przedmiotem uwagi nie tylko dziś, ale i w odległej przyszłości. Dla mnie to tragiczne zdarzenie jest wyrazem pewnego zjawiska o szerszych uwarunkowaniach, o którym chciałbym napisać parę zdań.

Postawmy parę pytań nurtujących wielu z nas:

Czy na pewno musiało dojść do tej katastrofy?

Czy niedostatki ludzkiej komunikacji, umiejętności działania „pro publico bono”, te na poziomie państwa, na pułapie władz państwowych, nie były swego rodzaju „kuszeniem” losu?

Jak to możliwe, że Prezydent RP latał takim samolotem?

Dlaczego samolot miał lądować na lotnisku pozbawionym odpowiedniego oprzyrządowania?

Dlaczego na pokładzie jednego samolotu znalazło się równocześnie tak wiele osobistości życia publicznego, jak można było samolocie zebrać tylu generałów?

Tym razem brak zgody i brak porozumienia zebrały tragiczne żniwo. Zawiodły procedury (brak lub ich nieprzestrzeganie), zebrało się zbyt wiele okoliczności by uznać katastrofę jedynie za wyrok ślepego losu.

Pytania można mnożyć, ale wniosek, w moim przekonaniu, jest jeden: ta katastrofa to wyraz poważnego kryzysu państwa. Państwo, które nie potrafi zadbać o bezpieczeństwo swych najważniejszych obywateli to państwo słabe. Polska została pozbawiona Prezydenta oraz szeregu innych, wspaniałych ludzi.

O docenieniu wielkości Lecha Kaczyńskiego najlepiej świadczą tłumy zgromadzonych w czasie kolejnych odsłon dramatu. A świat, dosłownie cały świat przyjął taką samą postawę, wyrażając podziw i uznanie dla naszego Prezydenta. Niejeden uważny obserwator sceny politycznej ze zdumieniem dostrzegł, że Lech Kaczyński był kimś zupełnie innym niż dotąd nam się wydawało. Na niwie różnych wydarzeń przez lata byliśmy świadkami licznych bezpardonowych ataków na Prezydenta RP. Ośmieszanie, kpiny, szyderstwo były na porządku dziennym. Takie niestosowne stwierdzenia, jak…, nie, tych słów nie godzi się powtarzać, pamiętamy je dobrze, nigdy nie powinny paść z ust jakiegokolwiek Polaka, nie mówiąc już o politykach.

Ale prawdziwy stosunek Polaków do Lecha Kaczyńskiego zobaczyliśmy w minionym tygodniu; widoku tysięcy ludzi na trasie przejazdu z Okęcia do Pałacu, w milczeniu oddajających honor Głowie Państwa nigdy nie zapomnimy. A chyba najbardziej w naszą świadomość narodową wpisze się obraz nieprzebranych rzesz czekających wiele godzin by przez chwilę móc zbliżyć się do Prezydenta i Jego Towarzyszki życia. Tak, jak w maju 1935 roku miliony rodaków żegnały ukochanego Marszałka, którego na odkrytym wagonie wieziono ze Stolicy na miejsce wiecznego odpoczynku, do Zamku Królewskiego w Krakowie.

Podobnie zachował się świat, poczynając od postawy Rosjan, tak zwykłych obywateli, jak i władz państwowych, a kończąc na dziesiątkach światowych przywódców uczestniczących w uroczystościach pogrzebowych. Przecież nikt im nie kazał przyjeżdżać do Polski, to była spontaniczna reakcja świata. Czy tak się traktuje zwykłego, przeciętnego, trzecioplanowego polityka? Trzeba było tragedii byśmy mogli pojąć, że nasz były Prezydent był kimś wybitnym. Prowadził konsekwentną, dalekosiężną politykę wykraczającą poza myślenie w kategoriach partyjniactwa, lokalnego, chwilowego i małego interesu. Nie był dla swych międzynarodowych partnerów łatwym rozmówcą, z pewnością Jego poglądy odbiegały od postaw większości innych przywódców. Był polskim patriotą, co nie oznacza wcale postawy niechętnej Światu. I to dostrzegł Świat, pokłonił się temu wielkiemu Polakowi.

Nie sposób nie dostrzec symboliki tego tragicznego wydarzenia, klamra wydarzeń z 1940 i roku 2010 roku jest niezwykle czytelna. Z jednej strony konsekwencją wypadku jest rozpowszechnienie prawdy o zbrodni w Katyniu w skali globalnej, co nigdy by nie nastąpiło, a z drugiej strony mamy niepowtarzalną szanse na prawdziwe, nie tylko fasadowe pojednanie polsko-rosyjskie.

Dziś wszystkim bez wyjątku (nie licząc marginesu ludzi złej woli) Lech Kaczyński jawi się, jako Mąż Stanu, wielki Polak, niestrudzony w swej pracy na rzecz dobra wspólnego. A cały świat oddał hołd temu skromnemu, Wielkiemu Człowiekowi.

Dzisiaj, dosłownie przed chwilą odnalazłem zdjęcie sprzed lat. Zrobiono je 7 listopada 1980 roku w czasie strajku studentów Gdańskiej AM. Nie znam autora tego zdjęcia, leżało 30 lat wśród dokumentów z pamiętnych lat 1980/1981.

Rozmową ze studentami zajęty jest Lech Kaczyński, inne osoby nie są mi znane.

Zachęcam Czytelników bloga do odwiedzenia strony internetowej NSZZ "Solidarność" SUM (http://solidarnosc-sum.ovh.org).
Zamieszczone tam ważne, bieżące informacje dotyczą żywotnych problemów naszej uczelni.

Życie przynosi nam różne niespodzianki, kreując zaskakujące sytuacje. Jeszcze bardziej frapujące jest, gdy wydarzenia z dawnych lat krzyżują się z bieżącymi sprawami. Takim ważnym momentem w życiu naszej uczelni są informacje o losach pracowników SUM, Prof. Tadeusza Wilczoka, byłego Rektora i Prof. Tadeusza Cieślika. Jakimś dziwnym zbiegiem okoliczności obaj znaleźli się w centrum zainteresowania Tomasza Szymborskiego, znanego dziennikarza. Poniżej treść tego artykułu.

Historia, bezpieka i medycyna

Marzec wcale nie zapowiadał się, jako miesiąc dynamiczny na blogu. Tak było aż do 21 marca kiedy opublikowałem dane dotyczące dochodów Prezydenta RP, kanclerza oraz pracowników naukowo-dydaktycznych SUM. Te informacje spotkały się z ogromnym zainteresowaniem Czytelników bloga; w ciągu 5 dni zanotowałem ponad 2000 wejść. Miarą aktywności jest także rekordowa liczba komentarzy do tego tekstu wynosząca 30.

Brak zgody na tak rozumianą „sprawiedliwość” społeczną jest powszechna. Świadomość, że kanclerz publicznej uczelni (w dodatku zadłużonej) zarabia więcej od Głowy Państwa była (i nadal jest, bo nic nie wskazuje, żeby ta nienormalna sytuacja uległa zmianie) porażająca dla czytających. Także proporcja między zarobkami pracowników naukowo-dydaktycznych, pełniących ważne funkcje w tworzeniu nauki oraz nauczaniu studentów, a kanclerzem uczelni jest drastyczna.

Wniosek jest oczywisty: w naszej uczelni nauka i dydaktyka nie stanowią priorytetu.

Teraz czekamy na ruch Pani Rektor, która oznajmi nam, że znacząco zmniejsza wysokość dochodów Pani Kanclerz. Jak dotąd nic takiego nie nastąpiło, w czasie posiedzenia Senatu 24 marca nie usłyszeliśmy takiej deklaracji.

Marzec to był także okres innych, ważnych wydarzeń w naszej uczelni; ogromne zainteresowanie wzbudził program o Profesorze Dzielickim, a środowisko z uwagą i zaniepokojeniem obserwuje dziwne losy konkursu na kierownika Katedry i Zakładu Chirurgii Stomatologicznej.

Uwagę czytających zwrócił także tekst o roli lidera w uniwersytecie (Czy lider jest skazany na samotność?), czego wyrazem były liczne komentarze.

W marcu zanotowałem 8099 wejść, a liczba komentarzy sięgająca setki jest najlepszym miernikiem zainteresowania Czytelników.

Książkę dr n. med. Marka Wrońskiego pt.: „Zagadka śmierci profesora Mariana Grzybowskiego” przeczytałem w czasie długiej podróży samolotem. Dzięki tej znakomitej pozycji jakoś przetrwałem ten długi lot. Chciałbym podzielić się z Czytelnikami bloga swoimi uwagami, gdyż opracowanie dr Wrońskiego uważam za niezwykle ważny przyczynek do naszej wiedzy dotyczącej polskiej historii współczesnej. W ogóle znajomość dotycząca wydarzeń z lat 1944-1989 w społeczeństwie jest mała i fragmentaryczna. Wiele osób wręcz uważa, że nie ma potrzeby zbyt wnikliwie sięgać wstecz. Pogląd, że należy patrzeć „pozytywnie”, „nie rozgrzebywać ran” i skupić się na pracy skierowanej „ku przyszłości” jest tylko pozornie logiczny i słuszny. Głosiciele takich tez to osoby nie rozumiejące zjawisk rozwoju społecznego lub też uczestnicy wydarzeń tego okresu (lub ich mentalni i materialni spadkobiercy) osobiście zainteresowani zamazaniem prawdy historycznej. A przecież bez zrozumienia historii nie mamy żadnych szans na zbudowanie takiej Polski, na jaką zasługujemy i jakiej oczekujemy. Ale odejdźmy od uwag ogólnej natury, skupmy się na samej książce.

Autor w niezwykle profesjonalny sposób opisuje losy Prof. Grzybowskiego, znakomitości polskiej i europejskiej dermatologii. Od 1934 roku Prof. Grzybowski był kierownikiem Kliniki Chorób Skórnych i Wenerycznych Wydziału Lekarskiego Uniwersytetu Warszawskiego. Benedyktyńskiej pracy wymagało zebranie ogromnej liczby materiałów źródłowych, a obszar do omówienia był bardzo szeroki. By móc zrozumieć los Profesora Autor wprowadza czytelników w realia społeczne i obyczajowe Polski przed- i powojennej. Z dokładnością i precyzją godną archiwisty i zawodowego historyka przedstawia sylwetki szeregu osób, bohaterów tych czasów. W szczególności poznajemy życie medycznego środowiska uniwersyteckiego Polski przedwojennej. Pierwsze lata powojenne pozornie nie odbiegały chyba tak bardzo od realiów II Rzeczypospolitej, Prof. Grzybowski, wtedy już uznany autorytet naukowy swobodnie wyjeżdża na Zachód, by uczestniczyć w konferencjach naukowych. Ale to tylko czas „przyczajenia”; prawdziwe oblicze nowego, zbrodniczego systemu odsłania się coraz bardziej. Ponure lata stalinizmu to okrutny czas, a zbrodnicza ręka dosięga także Profesora Grzybowskiego. Był grudzień 1949 roku. Jak trafnie zauważył jeden z recenzentów książki Wrońskiego, to jedno z lepszych opracowań dotyczących czasów stalinowskich w ogóle. Co prawda nie udało się ustalić w sposób jednoznaczny, kto odpowiada za śmierć Profesora, ale tak naprawdę nie jest najważniejsze, by wskazać osoby winną (choć taka wiedza ze społecznego punktu widzenia jest ważna), ale zrozumieć, że WINNY był zbrodniczy system polityczny.

Po odzyskaniu niepodległości w 1989 roku podjęto pewne próby wyjaśnienia tajemnicy śmierci Profesora, inicjatywę wykazywał warszawski samorząd lekarski. Niemniej te próby były chyba podejmowane na zbyt niskim szczeblu (nikogo nie urażając), a powodzenie tych działań zależało od wsparcia na poziomie władz państwowych. Należy także pamiętać, że wtedy, 40 lat od czasów stalinizmu żyło wielu świadków wydarzeń tego okresu i były znacznie większe szanse na dotarcie do prawdy. Dziś tych ludzi już prawie nie ma wśród nas.

Chyba najważniejszą lekcją wypływającą z książki Wrońskiego jest precyzyjne zdefiniowanie i opisanie metodycznego, zaplanowanego w detalach procesu zniszczenia polskiego świata uniwersyteckiego. Ówczesna władza znakomicie rozumiała, że to środowisko, choć mocno osłabione zawieruchą wojenną, to naturalna ostoja wolności słowa, swobody, demokracji, pojęć całkowicie obcych komunistom. Wybór Profesora, jako pokazowej ofiary siły systemu nie był przypadkowy. Celem było zastraszenie całego świata uniwersyteckiego, a świadomość, że można bezkarnie zamordować tak znaczącą postać musiała działać paraliżująco. Niebawem wydzielono ze struktur uniwersytetów wydziały medyczne podporządkowując je ministerstwu zdrowia. To był początek końca prawdziwej uniwersyteckości polskiej medycyny na poziomie akademickim, odtąd najlepszą rękojmią kariery było wsparcie władz politycznych.

Obserwując bieżące wydarzenia, te z naszego, medycznego podwórka lub ze świata polskich szkół wyższych nie sposób nie zauważyć praźródła naszych dzisiejszych problemów. Gdzie są nasi wielcy nauczyciele, autorytety moralne, wybitni naukowcy, głosiciele niezależnych poglądów? Echa wydarzeń z lat czterdziestych i pięćdziesiątych nie milkną. Co gorsza, dwie minione dekady wcale nas nie przybliżyły do przywrócenia dawnych wzorców; mentalnie, kulturowo i organizacyjnie tkwimy „po uszy” w systemie minionej epoki. Niestety, początek trzeciej dekady istnienia Polski niepodległej też nie rokuje dobrze, choć Ministerstwo Nauki i Szkolnictwa Wyższego podjęło próbę przeprowadzenia reform. Tylko dlaczego dziś miałyby się one udać skoro „stare” tak skutecznie okopało się na swoich pozycjach? By rzeczywiście dokonał się przełom musimy zdobyć się na odważne, daleko idące kroki reformatorskie.

Pamiętam z lat studiów paru, nieżyjących już profesorów mojej uczelni, którzy z pewnością zasługiwali na miano „Profesor”. Ich autorytet nie był budowany na fundamencie władzy, wyższości nad resztą środowiska wynikającym z samego faktu posiadanej pozycji w uczelni. Każdy, kto pamięta takie osoby, jak Szanowni Profesorowie np.: Szyszko, Ginko czy Zieliński, znakomicie rozumie, że wielkość, ta prawdziwa wielkość wcale nie podpierała się pseudowartościami, typowymi dla doby współczesnej. Już parę zdań zamienionych z nimi, obserwacja na sali chorych czy sali operacyjnej wystarczyły, by dostrzec ich prawdziwą klasę. Jako student byłem dla nich partnerem, nie podwładnym.

Na końcu przytoczę prozaiczne dane pokazujące, że bieżące działania reformatorskie dotyczące polskiej nauki i w ogóle polskich uniwersytetów są raczej bez szans na powodzenie. W normalnych krajach, a takim była Polska przedwojenna szanowano elity społeczne; wyrażało się to między innymi wysokością zarobków. Autor podaje, że pensja profesora Grzybowskiego wynosiła w 1938 roku 10.080 zł (pomijam dwukrotnie wyższe dochody z praktyki prywatnej). W odniesieniu do średniej krajowej w tym czasie oscylującej wówczas wokół 200 zł, oznacza, że dziś analogiczna pensja powinna wynosić około 15.000 zł!

Pomyślmy, zastanówmy się, jak dziś wygląda pozycja społeczna profesora uniwersytetu. Jego dochody z pracy w uniwersytecie teoretycznie mogą sięgać 10.000 zł, ale zwykle są, co najmniej dwukrotnie niższe (w mojej uczelni trzykrotnie). Pozostaliśmy na poziomie z niechlubnych lat PRL-u. Jako środowisko nie mamy żadnej „siły przebicia”, a nasza klasa polityczna nie zaprząta sobie głowy takimi detalami, jak: nauka, edukacja, postęp intelektualny. A wszelkie apele, prośby czy modły o aktywność na polu nauki i dydaktyki są skazane na niepowodzenie tak długo, jak nasze życie społeczne nie odzyska dawnego kształtu, a ciągle dominujące wzorce rodem z epoki „najlepszego z systemów sprawiedliwości społecznej” nie znikną bezpowrotnie.

Z finansowaniem na poziomie ułamka procenta PKB ciągle dryfujemy na obrzeżach cywilizowanego świata.

Książkę o Profesorze Grzybowskim, w cenie 55 zł "za pobraniem" można zamówić pisząc na email: Zamowienia@aol.com

lub dzwoniąc: p. Maria Kosecka (22) 812 5073.

Informuję Czytelników bloga, którzy nie oglądali programu TVP z 23 marca 2010 o Profesorze Dzielickim, że po aktywacji linku podanego poniżej można program zobaczyć (czasem z powodu dużej liczby użytkowników trzeba nieco cierpliwości).

http://www.tvp.pl/publicystyka/magazyny-reporterskie/celownik/wideo/23032010/1421519

Kanclerz uniwersytetu w zarobkach lepsza od prezydenta

Właśnie zakończył się konkurs na kierownika Katedry i Zakładu Chirurgii Stomatologicznej. Komisji konkursowej przewodniczył Prodziekan Prof. dr hab. A. Wiczkowski.

Po zakończeniu procedowania nie podano kandydatom wyniku głosowania informując, że wynik zostanie ogłoszony na posiedzeniu Rady Wydziału.

Nigdy dotąd te wyniki prac komisji konkursowej nie były utajniane, co się zatem stało, że tak postąpiono?

Trudno mi jest znaleźć logiczne uzasadnienie, ale przypomina mi się historia sprzed wielu lat. W Rokitnicy w roku 1980 zdawałem egzamin z „wojska”. Moje przygotowanie nie było zbyt dobre, ale chyba nie odbiegało od średniej. Po egzaminie dość długo czekaliśmy na ogłoszenie wyników, ale się nie doczekaliśmy.

ZOSTAŁY UTAJNIONE!

Deja vu, wracają praktyki z dawnych lat?!

Bardzo proszę Czytelników mądrzejszych ode mnie, obdarzonych szerszymi horyzontami by pomogli mi pojąć meandry działania władz SUM…

PS. Po tygodniu dowiedziałem się, że dostałem z tego egzaminu ocenę niedostateczną.

Na wczorajszym posiedzeniu Senatu było parę ważnych spraw.

Zacznę od kwestii konkursów, najważniejszym obszarem dyskusji była problematyka dotycząca dorobku naukowego kandydatów. I choć jest prawdą, że wartość pracownika, lekarza, dydaktyka i naukowca nie może być sprowadzana tylko do punktów IF, punktów ministerialnych czy liczby cytacji, to nie mamy szans na ucieczkę od tych kryteriów. Po prostu każdy z nas, jako pracownik uczelni, dokłada swą małą cegiełkę do wspólnego dorobku całego uniwersytetu. Kryteria oceny uczelni przez Ministerstwo są jasne, o naszych szansach decyduje nasz dorobek naukowy. Im szybciej uświadomimy sobie ten nieuchronny fakt tym lepiej. To jest wyścig na poziomie krajowym, słabsi po prostu odpadną z peletonu. Dlatego z uznaniem należy przyjąć zdecydowaną wolę poprawy w kwestiach nauki prezentowaną przez władze naszej uczelni, ale pytanie czy podejmowane kroki okażą się skuteczne? Czas pokaże.

Ważne kwestie zostały poruszone w punkcie „Wolne wnioski”:

- Zapytałem się, jaki odsetek studentów wypełnia ankiety dotyczące dydaktyki (procesu nauczania, który prowadzimy my). Usłyszałem odpowiedź, że średnia liczba studentów nas oceniających w całej uczelni to 8,92%. Zatem skonstatowałem, że system nie działa, bo nie wpływamy na nasze motywacje w zakresie dydaktyki, nie wiemy kto się stara, a kto po prostu dydaktykę traktuje, jak zło konieczne. Co gorsze, tak fragmentaryczne wyniki oceny są stosowane przy okresowej ocenie pracownika! Przecież to niedopuszczalne! System działa od trzech semestrów, nie widzę żadnych szans na jego lepsze funkcjonalnie, ale usłyszałem, że musimy poczekać na efekty. Ja w zaklęcia i cuda nie wierzę, tracimy czas, najlepsi dydaktycy wcale nie uzyskują należnych im nagród, a niechętni studentom pracownicy nadal nie czują potrzeby poprawy.

- Inną ważną sprawę poruszył dr hab. J. Bursa. Zwrócił on uwagę, że PIT-11, który otrzymaliśmy z uczelni, jako rozliczenie za rok 2009 składa się z urzędowego druku oraz korekty w postaci dołączonych kartek. Jak stwierdził Senator z Zabrza zasięgnął on informacji w Urzędzie Skarbowym otrzymując odpowiedź, że PIT ma składać się tylko i wyłącznie z jednego dokumentu. Pani Kanclerz tłumaczyła fakt korekty PIT-ów brakiem dostarczenia przez pracowników na czas potrzebnych dokumentów. Wówczas głos zabrała Prof. B. Błońska - Fajfrowska, która kategorycznie stwierdziła, że wszystkie niezbędne dane dostarczyła, ale ma PIT z korektą. Zatem mamy znakomity przykład kompetencji naszej administracji, a każdy z nas stanie w obliczu urzędnika Urzędu Skarbowego i będzie się tłumaczył, dlaczego ma jakąś dziwną korektę.

Przed dwiema godzinami zakończyło się dzisiejsze posiedzenie Senatu naszej uczelni. Gdy wracałem z Katowic do domu zadzwonił do mnie jeden z najznakomitszych profesorów SUM pytając się czy poruszono sprawę Prof. Dzielickiego. Mój rozmówca był głęboko poruszony wczorajszym programem telewizyjnym o Profesorze Dzielickim i oczekiwał jakiegoś przełomu. Niestety, ta smutna i kompromitująca uczelnię sprawa nie stanęła na obradach. A każdy myślący logicznie człowiek, który zobaczył audycję MUSIAŁ pojąć gdzie leży PRAWDA. Spokojna, rzeczowa, wyważona wypowiedź Profesora jakże drastycznie kontrastowała z postawą Dyrektora Szpitala Klinicznego nr 1, dr med. A. Drybańskiego.

Jak jest możliwe by zupełnie niepotrzebny konflikt w tak katastrofalny sposób negatywnie wpływał na wizerunek całego uniwersytetu?

Za poczynania dyrektorów szpitali klinicznych odpowiada Rektor.

Brak bezpośrednich działań kończących konflikt ze strony Pani Rektor Prof. E. Małeckiej-Tendery niestety oznacza wsparcie stanowiska dyrektora SK-1. A przecież obowiązuje prawomocny wyrok niezawisłego sądu RP mówiący, że należy Prof. Dzielickiemu przywrócić poprzednie stanowisko w szpitalu.

Nie mogę pojąć komu i czemu służy ta eskalacja?

Gdzie zagubiło się dobro naszej uczelni?!

Jutro ma odbyć swe posiedzenie komisja konkursowa powołana do wyboru kandydata na kierownika Katedry i Zakładu Chirurgii Stomatologicznej Wydziału Lekarskiego z Oddziałem Lekarsko-Dentystycznym z Zabrzu. To będzie ważne posiedzenie, bowiem procedura konkursowa trwa już rok i społeczność oczekuje szybkiego oraz korzystnego dla dalszego funkcjonowania tej jednostki rozstrzygnięcia.

Jest to tym bardziej istotne, że w ostatnim czasie w naszej uczelni obserwowaliśmy szereg „dziwnych” wydarzeń związanych z innymi konkursami. O zawiłych, wręcz zdumiewających kolejach konkursu na kierownika Katedry i Kliniki Ginekologii i Położnictwa w Katowicach pisałem wielokrotnie, a na ostatnim posiedzeniu Rady Wydziału w Zabrzu Dziekan Prof. W. Król zamknął listę kandydatów do komisji na kierownika Katedry Farmakologii nie pozwalając członkom Rady Wydziału na zgłoszenie kolejnych kandydatur.

Już najwyższy czas by zasady życia akademickiego w Śląskim Uniwersytecie Medycznym przestały być obcym pojęciem…

Dziś o 17.20 w programie "Celownik" w programie pierwszym TVP zostanie wyemitowany program dotyczący Profesora Józefa Dzielickiego.

Panie Doktorze, Pański wybór na Prezesa samorządu lekarskiego to wielki osobisty sukces, ale także poważne wyzwanie. Informując Czytelników bloga o wyniku wyborów nie sądziłem, że ta informacja wzbudzi takie emocje wśród komentujących. Swoje poglądy wyraziłem 1 lutego. Chciałbym zdać Panu parę pytań dotyczących pracy w nowej roli. Co stanowiło dla Pana motywację by podjąć się tego zadania?

Odp. Moja decyzja o kandydowaniu na to stanowisko stanowi dość naturalny ciąg mojej działalności dla całego środowiska lekarsko-dentystycznego. Niewątpliwie to funkcja zaszczytna i powierzenie mi jej przez zjazd 478 delegatów stanowi mocny „doping” do dalszego działania. Konieczność przebudowania dotychczasowego życia, uciążliwości związane ze zmianą rytmu dotychczasowej pracy były powodem, że nie „zabiegałem” o tak wysoki fotel, raczej oddałem się do dyspozycji Zjazdu. Przed wyborami nie prowadziłem szerokiej kampanii, nic nie obiecywałem. Dziś widzę, że ta bezstronność i wolność od zobowiązań przeważyła, a ja mogę spokojnie zrealizować plan poprawy funkcjonowania Naczelnej Rady Lekarskiej.

Na Zjeździe byli również „działacze izbowi”, którzy pytali: co te izby robią? – zapominając, że to my wszyscy jesteśmy izbą, a jej funkcjonowanie jest sumą naszych działań. Niektórzy wręcz tego typu zarzuty względem „izby” uważają za rozgrzeszenie swojej bezczynności, inni znajdują upust swojej energii w krytykowaniu; jeszcze inni w ten sposób nadają sens swojemu istnieniu - odsyłam do najbliższego wydania „Służby Zdrowia”.

Wszelkie sprawy naszej organizacji są dostępne dla nas wszystkich i wystarczy się trochę zainteresować, by wiedzieć, co robimy. Zainteresowanie byłoby lepsze od zamieszczania na blogu domysłów, które są przecież dla wielu bardzo krzywdzące.

Pytanie: Co jest dla Pana priorytetem w działaniu na fotelu Prezesa?

Odp. Priorytetem w nadchodzącej kadencji będzie rozwinięcie Ośrodka Szkolenia, prace zostały już rozpoczęte i tempo zmian jest olbrzymie, tą kwestią zajmuje się mój zastępca, prywatnie przyjaciel prof. Romuald Krajewski. Każdy kto ma dobry pomysł i chęć działania w tym zakresie proszony jest o kontakt z NIL. Smutną koniecznością stała się obrona lekarzy przed nienawistnymi atakami czy agresją pacjentów i to zadanie jest już realizowane na terenie całego kraju. Niestety zdarza się też tak, że lekarze występują przeciwko innym lekarzom. To nie powinno mieć miejsca.

Pytanie: Jakie zadania uważa Pan za najważniejsze, a jakie najpilniejsze?

Odp. Najważniejsze jest pilnowanie dobrych zapisów prawa, bo to tak naprawdę determinuje nasze działanie. Musimy szybko reagować na tworzące się zapisy aktów prawnych dotyczących różnych kwestii: obowiązkowego ubezpieczenia, świadczeń zdrowotnych finansowanych ze środków publicznych, pobierania, przechowywania i przeszczepiania komórek, tkanek i narządów etc.

Pytanie: Wizerunek środowiska lekarskiego w społeczeństwie nie jest chyba najlepszy. Jak Pan sądzi, co należy w tej materii zrobić by to zmienić?

Odp. To zadanie będzie niebywale trudne, ale niesłychanie ważne. Polityka NRL w tym zakresie musi zostać przebudowana. Efekty oczywiście będą widoczne dopiero po pewnym czasie. Pamiętajmy, że wizerunek całego środowiska jest postrzegany w społeczeństwie przez pryzmat indywidualnego lekarza, przypatrujmy się więc również sobie i swoim kolegom - od tego każdy z nas musi zacząć.

Pytanie: Co Pan sądzi o emigracji lekarzy, czy upatruje Pan w niej zagrożenia dla sytemu opieki zdrowotnej?

Odp. Fala emigracji w minionych 6 latach przyniosła nieprawdopodobne straty dla całego systemu ochrony zdrowia i całej gospodarki. Widzą to nawet dzieci w szkołach, ale jakoś nie chce tego zobaczyć polski Rząd. Na całe szczęście dzięki skutecznym działaniom m.in. izb lekarskich udało się poprawić wynagrodzenia (niestety nie wszędzie i ciągle bez określenia wynagrodzenia minimalnego) i warunki pracy. Zaczęliśmy obserwować reemigrację np. anestezjologów. Większym zagrożeniem wydaje się być problem tzw. luki pokoleniowej i złego systemu kształcenia specjalistycznego.

Pytanie: Jakie kroki należy podjąć by podnieść notowania samorządu lekarskiego w kręgach lekarskich? Co Pan planuje uczynić by przekonać krytyków, że samorząd lekarski jest potrzebny?

Odp. Krytyka taka istnieje od chwili zorganizowania izb czyli przed ponad 130 laty. Trudno bowiem oczekiwać aby np. ktoś odpowiadający przed sądem lekarskim był z tego faktu zadowolony – a z tego kręgu najczęściej słyszę krytykę. Ale krytyka, jeśli jest zasadna, sprzyja dobremu działaniu. Osoby, które wiedzą jak lepiej coś zrobić – zapraszam do działania w samorządzie. Dla wszystkich znajdziemy miejsce.

Pytanie: Wśród działających w samorządzie, w mojej ocenie, jest mało młodych lekarzy. Zawsze, w każdej społeczności to ta grupa powinna być motorem działań, młodość to dynamizm, aktywność, rozmach. Jak Pan zamierza to pokolenie zachęcić do aktywności?

Odp. Liczę, że wyznaczone przez izbę kierunki rozwoju zachęcą młodych do działania, ale pamiętajmy, że dla każdego młodszego czy starszego aktywna działalność w izbie to indywidualny wybór życiowy. Na pewno dziś przeszkodą jest to, że młodzi chcą przede wszystkim zarabiać i nie mają czasu na działalność społeczną. Ponadto naturalnym jest, że chcą się też kształcić i zdobywać wiedzę, dla której ukończyli tak trudne i kosztowne studia. Często dopiero po osiągnięciu wyznaczonych „medycznych celów” są skłonni poświęcić swój czas dla innych, ale wtedy już nie są tacy młodzi.

Pytanie: Jak Pan pogodzi dotychczasowe obowiązki zawodowe z nowymi zadaniami?

Odp. Uchodzę za osobę dobrze zorganizowaną i potrafię sobie poradzić z wieloma rzeczami. Niewątpliwie „izba” i medycyna zagarniają już wszystko, czym dysponuję.

1 marca br. w auli Kazimierza Lepszego Uniwersytetu Śląskiego w Katowicach odbyła się debata nad projektem pt.: Strategia rozwoju szkolnictwa wyższego 2010-2020 - projekt środowiskowy.

Gospodarzami spotkania byli w podwójnych rolach prof. dr hab. n. med. Ewa Małecka-Tendera – Rektor Uniwersytetu Medycznego w Katowicach, Przewodnicząca Konferencji Rektorów Akademii Medycznych i prof. dr hab. Wiesław Banyś – Rektor Śląskiego Uniwersytetu pełniący także funkcję Przewodniczącego Konferencji Rektorów Uniwersytetów Polskich. Gościem spotkania i głównym referentem był prof. dr hab. Jerzy Woźnicki. Spotkania takie odbyły się już w wielu polskich miastach uniwersyteckich –Katowice zamykały pierwszą publiczną rundę. Wśród zaproszonych gości byli rektorzy uczelni śląskich, posłowie, przedstawiciele władz samorządowych i biznesu. Z naszej uczelni rozpoznałam tylko Panią Dziekan prof. dr hab. J. Lewin-Kowolik wraz z osoba towarzyszącą, przewodnicząca NSZZ Solidarność mgr D. Gojny – Ucińską. Bardzo merytoryczny głos w dyskusji zabrał Pan prof. dr hab. Zbigniew Herman. Ostatnie rzędy wypełnili studenci. Z przykrością muszę stwierdzić, że wiele miejsc w auli było pustych.

Trudno jest w paru słowach streścić prawie dwugodzinne wystąpienie prof. dr hab. J. Woźnickiego dlatego odsyłam zainteresowanych do pełnego tekstu. Autorzy opracowania oceniając stan obecny proponują zmiany w trzech obszarach:

1. działalności edukacyjno – uczelnianej,
2. działalności naukowej,
3. współdziałania z ich otoczeniem.

Obecny stan szkolnictwa wyższego i nauki oceniony przez wyspecjalizowany ośrodek uzyskał ocenę 3,5 przy skali 1:10, natomiast rektorzy ocenili go jako nie satysfakcjonujący.

Poniżej krótko wymieniam postulowane zmiany w poszczególnych obszarach:

Ad 1.

• Należy zmniejszyć wskaźnik scholaryzacji (obecnie wynosi 1:2) kosztem wzrostu rangi nauki,
• nakłady na szkolnictwo powinny być przeliczane na liczbę studentów, a nie jako % PKB,
• swoboda uczelni w ustalaniu programów nauczania, ale z równoczesnym nadzorowaniem efektów nauczania przez Komisję Akredytacyjną,
• kariera akademicka:
  1. zapewnienie jej stabilności czyli tak jak jest to obecnie,
  2. dla wybitnych zatrudnienie na stanowisku profesora nadzwyczajnego bez uzyskiwania habilitacji (dla tej grupy uprawnienia do doktoryzowania będzie opiniować i zatwierdzać CK ds. stopni i tytułów),
• jednolity nadzór wszystkich uczelni przez Ministerstwo Nauki i Szkolnictwa, a np. Ministerstwo Zdrowia będzie tylko nadzorowało szkolenie podyplomowe i szpitale kliniczne.

Ad 2.

• zgodnie z zapowiedzią Premiera D. Tuska do 2013 roku środki finansowe na szkolnictwo wyższe i naukę mają wzrosnąć do 2% PKB. Projektodawcy uważają, że takie samo finansowanie nauki powinno być z środków pozabudżetowych,
• rozdział środków finansowych na działanie podmiotowe do przedmiotowego powinien ulec zmianie z 2:1 na 1:2,
• za 6 lat powinna być wprowadzona powszechna odpłatność za studia w wysokości 25% kosztów,
• państwo powinno zapewnić studentom powszechny dostęp do bankowych kredytów,
• uczelnia na działalność będzie miała fundusze z budżetu oraz z czesnego,
• krytyczny stosunek do propozycji rektora jako menadżera, ale dopuszcza się takie rozwiązanie :nadzorowanie uczelni przez senat (misja) i radę powierniczą (zarządzanie zasobami) z nowa wizją organów uczelni, zwiększoną kompetencją rektora wybieranego opcjonalnie z udziałem „research committee” i rady powierniczej,
• zwiększenie zadań Rady Głównej Szkolnictwa Wyższego i Nauki, Państwowej Komisji Akredytacyjnej, rozwój misji konferencji rektorów, zmiana zadań CKK,
• uczelnie flagowe to przede wszystkim uczelnie, w których dominuje nauka, należy je stworzyć,
• uniwersytety stanowe (te będą poza siecią), mają mieć swoją tożsamość prawną umocowaną w ustawie o szkolnictwie wyższym. Celem takiej uczelni będzie kształcenie studentów, którzy równocześnie będą uczestniczyć w badaniach naukowych.

Bardzo liczyłam na burzliwą dyskusję, ale po długim wystąpieniu prof. J. Woźnickiego czas na nią był ograniczony.

prof. dr hab. Aleksandra Kochańska - Dziurowicz

Czy pełnienie funkcji kierowniczej w dużej instytucji skazuje na samotność?

Władza z pewnością jest „narkotykiem”, ale to także wielkie wyzwanie. Jak pogodzić interes instytucji, jako całości z oczekiwaniami indywidualnego pracownika; jak nie narazić się na zarzut, iż „miejsce siedzenia zmienia punkt widzenia”; jak wznieść się ponad partykularny interes grup osób i poprowadzić społeczność, której przyszłość została nam powierzona, ku sukcesowi?

Sądzę, że uniwersytety to miejsca szczególne, to obszar niczym (poza oczywistymi zasadami prawa, obyczaju i przyzwoitości) nieskrępowanej demokracji, wolności słowa, swobodnej dyskusji. Tylko tam, gdzie te zasady są realizowane uniwersytet przekształca się w UNIWERSYTET.

Ale, co wspólnego ma pytanie o samotność lidera? Bardzo wiele, w uczelni niekwestionowanym liderem jest rektor, od niego w decydującym stopniu zależy, jak wygląda życie uniwersyteckie, to on kształtuje jego atmosferę i klimat. Relacja między liderem, a pracownikami może mieć charakter jednokierunkowy (władza wydaje polecenia, podwładny je wykonuje) lub partnerski (równorzędny, lider słucha, rozmawia, jest blisko zwykłego pracownika).

W pierwszym wypadku lider jest sam, wyobcowany, otoczony tylko grupą najbliższych współpracowników.

W drugim wariancie jest prawdziwym przywódcą, a dla pracowników nie jest tylko szefem, ale także partnerem, czasem przyjacielem, nigdy nie zostaje sam.

W znakomitym opracowaniu Maxa De Pree „Przywództwo jest sztuką” autor proponuje pięć zasad warunkujących powodzenie na trudnej drodze przewodzenia:

• Szacunek wobec ludzi
• Zrozumienie tego, iż polityka i praktyka powinny być wtórne w stosunku do naszych przekonań
• Akceptacja praw wynikających z pracy
• Zrozumienie roli i relacji wynikających z zawartych umów i przymierzy
• Uświadomienie sobie, że relacje liczą się bardziej niż struktury

W „Posłowiu” swej znakomitej książki autor pisze:

„Przewodzenie jest o wiele bardziej sztuką, przekonaniem, czy postawą emocjonalną niż listą spraw, którą należy wykonać. W ostatecznym rachunku widoczne oznaki doskonałego przywództwa wyrażają się bowiem w praktyce”.